Watch Lo sceicco bianco Torrents directors Federico Fellini openload

▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼

https://rqzamovies.com/m16612.html

⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧

 

Italy
audience score - 4615 votes

genre - Drama, Comedy
year - 1952
Director - Federico Fellini

Watch lo sceicco bianco para. Watch Lo sceicco bianconi scuperta. Watch Lo sceicco banco central. Watch lo sceicco bianco de. De Witte Directed by Jan Vanderheyden Produced by Jan Vanderheyden Film Story by Edith Kiel Based on Ernest Claes' novel "De Witte" Starring Jef Bruyninckx Nand Buyl Willem Benoy Magda Janssens Willem Cauwenberg Wim De Gruyter Ida Wasserman Jules Dirickx Release date 1934 Running time 100 minutes Country Belgium Language Dutch De Witte is a Belgian film of 1934 in black and white, directed by Jan Vanderheyden. [1] 2] It is an adaptation of the hononymous book by Ernest Claes. De Witte was the first Flemish film production with sound and at the same time it was also very successful. [2] Weeks after the première in Antwerp 's Cinema Colosseum the public kept coming to the picture. Plot [ edit] The story describes the boyishnesses of Louis Verheyden, a white-haired rascal (usually nicknamed "de witte" meaning "the white one" in Zichem, a village at the countryside; in the film everything happens from the child's perspective. Edith Kiel added a love story to the original storyline made by Ernest Claes, something the original author did not like. Another adaptation with which the Church instead had difficulties was the minimalized role of the village priest. The main role was interpreted by Jef Bruyninckx. Remake [ edit] In 1980 a new version came out, directed by Robbe De Hert and with the Dutch title De Witte van Sichem. The English name of the movie is Whitey. [2] 1] References [ edit] External links [ edit] De Witte on IMDb.

Watch lo sceicco bianco n. Op zijn algemene vergadering in Dublin verwelkomde het Forum of Muslim Youth and Student Organisations (FEMYSO) onlangs een nieuw lid. De Moslimstudenten Associatie Nederland (MSA NL) sloot zich officieel aan bij FEMYSO, dat door het leven gaat als “de netwerkorganisatie voor moslimstudenten en -jongerenorganisaties in Europa”, maar in werkelijkheid de jeugdorganisatie is van de Moslimbroederschap in Europa (pdf. Bij de oprichting van de Nederlandse MSA in 2017 voorspelde ik al dat de nieuwe studentenkoepel ideologisch in de buurt van de Moslimbroeders zou opereren. Daarbij baseerde ik me onder meer op de gekozen naam – een “kopie” van de Muslim Student Association (MSA) de studentenorganisatie van de Moslimbroeders in Noord-Amerika (pdf) en op het feit dat oud-MSA-voorman Altaif Husain als adviseur optrad voor de Nederlandse MSA. In het voorjaar van 2018 kondigde MSA Nederland aan dat het nauw ging samenwerken met FEMYSO. De studentenvereniging Mashriq, een van de bij MSA aangesloten organisaties, was al lid van FEMYSO. Met de toetreding van MSA Nederland tot FEMYSO is er voor het eerst sinds 2011 weer een islamitische koepelorganisatie uit Nederland aangesloten bij het netwerk van de Europese Moslimbroeders. Acht jaar geleden trok Yahia Bouyafa, pionier van deze beweging in Nederland, na allerlei interne ruzies zijn Federatie van Islamitische Organisaties in Nederland (FION) terug uit de Federation of Islamic Organisations in Europe (FIOE. De FEMYSO-jaarvergadering waar de aansluiting van MSA werd bezegeld, vond plaats in het Islamic Cultural Centre of Ireland (ICCI. In deze moskee is het hoofdkwartier gevestigd van de European Council for Fatwa and Research (ECFR) de fatwaraad van de Europese Moslimbroeders. ICCI wordt gefinancierd door de Al Maktoum Foundation uit Dubai en was daarmee langere tijd de zustermoskee van de Essalam Moskee in Rotterdam, die tot eind 2018 werd geleid door ICCI-directeur Nooh al-Kaddo, en waar ICCI-imam Hussein Halawa in december 2010 bij de officiële opening de allereerste preek uitsprak. De FEMYSO-conferentie koos een nieuw bestuur. De Brit Abdelrahman Rizk, tot voor kort vice-voorzitter, is gekozen als nieuwe voorman. Rizk heeft zijn sporen verdiend in de gelederen van de Moslimbroeders, want hij was onder meer vice-voorzitter van FOSIS (de studentenbond van de Britse MB) en actief voor Human Appeal International, een liefdadigheidsorganisatie van de Moslimbroeders. In het nieuwe bestuur zit ook Fatima Halawa, dochter van ECFR-algemeen secretaris en ICCI-imam Hussein Halawa. In de FEMYSO-leiding zaten eerder ook al kinderen van vooraanstaande Moslimbroeders. De aftredende voorzitter Youssef Himmat is de zoon van Ghaleb Ali Himmat, voormalig “bankier” van de Moslimbroeders. Een van zijn voorgangers was Intissar Kherigi, de dochter van de Tunesische Ennahda-leider Rachid Ghannouchi. Hajar al-Kaddo, dochter van Nooh al-Kaddo, maakte eveneens deel uit van het FEMYSO-bestuur. De onthullingen van NRC en Nieuwsuur over salafistisch moskee-onderwijs hebben geleid tot veel politieke opwinding. Het eerste concrete gevolg is te zien in Rotterdam, waar de salafistische imam van de grootste moskee van Nederland nu op de schopstoel zit. Volgens een bron bij Essalam heeft de NCTV in juni te kennen gegeven zich grote zorgen te maken over de gang van zaken in de moskee. Wat waren onze politici “geschokt” en “verbijsterd” na de gezamenlijke onthullingen van Nieuwsuur en NRC over het islamonderwijs aan jonge kinderen in salafististische moskeeën. Salafistische leraren brengen de jeugd de beginselen van de salafistische ideologie bij, wie had dat nou verwacht? “Geschokt” en “verbijsterd” kunnen alleen mensen zijn die de afgelopen twintig jaar onder een steen hebben gelegen, nog nooit een AIVD-rapport of -jaarverslag hebben gelezen, in 2002 de NOVA-reportage met geluidsopnamen uit salafistische moskeeën hebben gemist, nooit hebben gehoord van wantoestanden rond moskee-internaten of geen kennis hebben genomen van de populariteit van islamistische predikers als Khalid Yasin en Haitham al-Haddad. Hun invloed reikt veel verder dan het strikt salafistische circuit. Al-Haddad maakte zich populair bij moslimstudenten aan de Vrije Universiteit met de opvatting dat afvalligen en overspeligen de doodstraf verdienen, maar dat deze straf alleen maar kan worden uitgevoerd na een rechtbankuitspraak in een islamitisch land. Een disclaimer die maakt dat zijn uitspraken niet strafbaar zijn. Desondanks waren het nuttige reportages omdat de verslaggevers Milena Holdert (Nieuwsuur) en Andreas Kouwenhoven (NRC) de schijnwerper hebben gezet op wat er in de weekeindscholen gebeurt. Hun spitwerk geeft inzicht in daadwerkelijk toegepaste leermethodes en daadwerkelijk verkondigde opvattingen. Kinderen in de Amsterdamse El-Tawheed moskee krijgen multiple choice vragen waarin ze kunnen kiezen of een tovenaar moet worden bestraft met “zweepslagen”, “stenigen” of “doden met een zwaard”. Het verweer in dit soort gevallen is steevast dat alles uit de context is gehaald – vergezeld met uitleg (pas achteraf) dat dit alles alleen in een islamitische staat (met kleine letters) mag worden toegepast. Maar de context van El-Tawheed is wel dat Amsterdamse jihadi-salafisten onderdak vonden in deze moskee en dat sommigen zijn afgereisd naar de Islamitische Staat (met hoofdletters) alwaar ze de kans grepen om deze Middeleeuwse straffen in de dagelijkse praktijk uit te voeren. U mag raden hoe D66-Kamerlid Sjoerd Sjoerdsma vorig jaar reageerde op deze onthulling van De Telegraaf. Antwoord: “Geschokt. ” Opvallend in de Nieuwsuur-NRC-productie is dat het dit keer niet alleen over de “usual suspects” van het politieke salafisme ging zoals El-Tawheed in Amsterdam en Al-Fitrah in Utrecht. Holdert en Kouwenhoven doken ook in de minder bekende stroming van het apolitieke salafisme, dat hier geen politieke aspiraties heeft en buiten de eigen kring weinig aan de weg timmert. Nieuwsuur liet zien dat deze orthodoxe islamisten hun onderwijsmateriaal betrekken uit Saoedi-Arabië en dat veel imams en docenten hun opleiding hebben gehad aan de universiteit van Medina. We kregen geluidsopnamen te horen van de Rotterdamse stichting An-Nasieha, die “de zuivere islaam volgens de methodologie van de Selef as-Saalih” (de vrome voorgangers) uitdraagt”. De spreker deed een oproep om te verhuizen naar islamitische landen. “Het emigreren van de landen van ongeloof en polytheïsme naar de landen van de islam is een verplichting voor iedereen. Iedereen moet de intentie hebben om te ‘moven. Nederland is niet ons land. Ook al heb je een Nederlands paspoort: Nederland is niet ons land. ” Voor Geert Wilders zal het als muziek in de oren klinken, maar in de weerbarstige praktijk zullen de aanhangers er niet toe komen om het welvarende Nederland in de steek te laten. De An-Nasieha spreker bleek in dit geval de salafistische imam Said Abarkan en dit veroorzaakte een schokgolfje in de Maasstad. Abarkan blijkt namelijk al enige maanden als imam te fungeren in de Essalam-moskee, de grootste van Rotterdam en Nederland. Ook dit mag geen nieuws zijn voor mensen die de ontwikkelingen rond deze moskee op de voet volgen. In april schreef ik een blog, waarin ik meldde dat het salafisme hier grond onder de voeten had gekregen na de aftocht in december 2018 van de door Al-Maktoum uit Dubai gefinancierde Moslimbroeders. In juli stelde Leefbaar Rotterdam-raadslid Tanya Hoogwerf de komst van radicale sprekers naar Essalam aan de orde in de gemeenteraad. Het stuitte op desinteresse bij andere fracties. Loco-burgemeester Bert Wijbenga (VVD) was zo beleefd om onder te toespraak van Hoogwerf weg te lopen. Essalam-secretaris Abdel Sadni was “verrast en geschrokken” door de uitspraken van Abarkan, die stammen uit 2014 of 2015, voor zijn komst naar Rotterdam-Zuid. Hij zei tegen het Algemeen Dagblad dat hij niet wist dat Abarkan eerder actief was voor An-Nasieha en de salafistische Al-Mukaram-moskee in Rotterdam-West. De verrassing van Sadni is vooral voor de Bühne, want volgens een bron hoort de huidige secretaris bij een stroming binnen Essalam die al veel langer van Abarkan af wil. Binnen de moskee zou het al maanden rommelen rond de aanstelling van de salafistische imam. Feit is dat volgens het handelsregister bij de Kamer van Koophandel Sadni op 8 juli als secretaris is ingeschreven. Het dossier vermeldt dat hij sinds december als bestuurslid actief is. Op papier is er naast hem nog maar één bestuurslid over, de vice-penningmeester. Uit het dossier blijkt verder dat sinds mei drie bestuursleden, onder wie de voor de aanstelling van Abarkan verantwoordelijke ex-secretaris Said el-Ouazizi, zijn opgestapt. Volgens mijn bron was er ook wrijving over een door de vorige secretaris geaccepteerde donatie van door “onbekende Bosnische mannen” bij de moskee afgeleverde islamboeken. Bij nader onderzoek door andere bestuursleden bleek het te gaan om een stapel ongewenste, streng-salafistische lectuur. De salafistische invloed zou er toe hebben geleid dat een zeer bezorgde delegatie van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) in juni een bezoek heeft gebracht aan Essalam. In hoeverre deze laatste informatie klopt kan ik niet nagaan, maar de recente bestuurswisseling en de nieuwe commotie wijzen er wel op dat er onenigheid is over de aanstelling van Abarkan. Het AD meldde vandaag (13 september) dat de imam “een dagje vrij” had en niet aanwezig was bij de wekelijkse preek. Een besluit over zijn positie is doorgeschoven naar het weekeinde. Mogelijk valt dan het doek voor Abarkan. Rest de belangrijke vraag waarom een moskeebestuur, dat vorig jaar wilde afrekenen met ongewenste radicale invloeden uit het Midden-Oosten, uitgerekend een Saoedisch gedachtengoed aanhangende imam heeft benoemd. Door het vertrek van de Al-Maktoum Foundation zat de Essalam Moskee vorig jaar zonder geld. Je zou bijna gaan denken dat andere geldschieters in het gat zijn gesprongen. De Turkse pogingen om een centrale rol in de moslimwereld te spelen gaan onvermoeibaar verder. Turkse islamisten en Europese Moslimbroeders willen de klokken letterlijk gelijk zetten. Voor het grotere werk gaat president Erdogan in september naar New York, voor een conferentie over het verenigen van de oemmah, de Moslimgemeenschap. Niet alle Moslimbroeders in Amerika gaan echter in op de avances van de AKP-leider. Begin dit jaar schreef ik een blog over de groeiende samenwerking tussen Turkse islamisten en Europese Moslimbroeders (MB. De directe aanleiding was een conferentie in Keulen over de toekomst van de islam in Europa, georganiseerd door de Turkse religieuze overheidsinstantie Diyanet met onder de sprekers en deelnemers een opvallend smaldeel van de Moslimbroeders. De Keulse bijeenkomst, zo betoogde ik, stond niet op zichzelf. Met de AKP stevig in het zadel in Ankara heeft Turkije zich (in navolging van Qatar) ontwikkeld tot een belangrijke bondgenoot van de Moslimbroeders. Ik noemde de Turkse bemoeienis in 2010 met de allereerste Gaza-vloot van Hamas met de Mavi Marmara als vlaggenschip. Aan de orde kwam ook de steun van Ankara aan de islamistische “islamofobielobby” via vanuit Ankara betaalde conferenties en via de door een denktank van Erdogan opgestelde “islamofobie”-rapporten. Opvallend noemde ik ook de groeiende rol van Turkse geleerden in MB-organisaties als de European Council for Fatwa and Research (ECFR, een club geestelijken die adviezen en richtlijnen geeft aan moslims in Europa) en de International Union of Muslim Scholars (IUMS) de politiek-religieuze lobby van de MB die (net als de ECFR) tot eind vorig jaar werd voorgezeten door Yusuf al-Qaradawi. Istanbul groeide uit tot internationaal vergaderhonk van de beweging en tot verzamelpunt van door de Arabische regimes vervolgde Moslimbroeders. In zijn afscheidsrede als IUMS-voorzitter hield Al-Qaradawi een vurig pleidooi voor de Turkse president en AKP-leider Erdogan. Hij beschuldigde het Westen van het smeden van complotten tegen Turkije. “Ze zouden in hun opzet zijn geslaagd maar Allah steunde president Erdogan en zijn broeders. Allah zal Erdogan helpen om als winnaar uit de strijd te komen zolang de ware moslims achter hem staan. ” Qaradawi zei verder: “We bidden voor Turkije dat het weer het administratieve centrum van de islamitische wereld zal zijn. ” In dat laatste past een nieuwe stap van Diyanet, namelijk de oprichting van een conferentie die de voor moslims correcte gebedstijden moet vaststellen, een “probleem” dat vooral speelt in het Noorden van Europa met zijn wisselende tijden van zonsopgang en -ondergang. De vooraanstaande Duitse Moslimbroeder Khaled Hanafy, plaatsvervangend secretaris-generaal van de ECFR, was aanwezig op een eerste bijeenkomst in februari 2019. In Istanbul kwam hij onder anderen samen met Ali Erbas, de hoogste baas van Diyanet, Ekrem Keles, voorzitter van de Turkse Hoge Raad van Religieuze Aangelegenheden, Ali Qaradaghi, algemeen-secretaris van bovengenoemde IUMS en enkele afgezanten van de Turkse islamistische beweging Milli Görüs. Hanafy schreef op zijn Facebook-pagina over een tweede congres in juli 2019 in een Turkse moskee in Straatsburg, waarbij hij in het Arabisch een lijst van 23 deelnemers verstrekte. Mede met behulp van een Turkstalig verslag op de website van de lokale Diyanet-moskee heb ik vrijwel alle deelnemers weten te achterhalen. De Turkse overheid stuurde acht afgezanten. Naast Keles waren er nog twee leden van de Hoge Raad van Religieuze Aangelegenheden, een religieus attaché en vier Diyanet-specialisten op het gebied van astronomie en religieuze kalenders. Volgens Hanafy waren er ook twee deelnemers namens Milli Görüs, maar de Straatsburgse Diyanet-website liet hun naambordjes niet zien. Keles is tevens lid van de ECFR. De fatwaraad van de Europese MB was verder vertegenwoordigd door Hanafy zelf, de Fransman Anis Qargah en de alom aanwezige Qaradaghi. Uit Frankrijk kwamen verder twee leden van de door de MB beheerste Conseil Theologique Musulmans de France. Google vertaalde dit als “Franse Sharia Raad”, en dat is vermoedelijk de beste omschrijving van dit islamistische college. Nederland was vertegenwoordigd door Elkhammar Elbakkali, voorzitter van de Vereniging van Imams in Nederland, en niet te vergeten het voormalige Nederlandse lid van de ECFR. De Deense en Noorse afdelingen van de Europese MB kwamen naar Straatsburg, net als een raadsman van Skandinaviska WAKF, een vanuit Qatar gefinancierde moskee in Malmö. Bij dit thema gaat het uiteraard om meer dan de exacte gebedstijden. De belangrijke achterliggende vraag is: wie hebben het meeste gezag binnen de moslimwereld. Is dat het religieuze establishment in Saoedi-Arabië? Of ligt (zoals Qaradawi het graag wil) het administratieve centrum van de islam in Turkije, net als in de tijd van het Ottomaanse Rijk? Wat dat betreft laat de titel van een komende conferentie in New York aan duidelijkheid weinig te wensen over. “Unifying the Ummah. Stronger together” heet het evenement. Op de flyer staat het levensgrote portret van Recep Tayyip Erdogan. Het gaat om de derde jaarlijkse conferentie van het Turkish American Steering Committee (de AKP-lobby in de Verenigde Staten) en YTB, het regeringsbureau voor Turken in het buitenland. Erdogan brengt in september altijd zijn jaarlijkse bezoek aan de Verenigde Naties. Rond die tijd hebben TASC en YTB een conferentiezaal in Brooklyn afgehuurd. De flyer noemde zes uitgenodigde sprekers. Volgens MB-expert Lorenzo Vidino op nieuwssite Ahval staan ze alles zes bekend als “dichtbij het Moslim Broederschap milieu en de daaraan gelieerde organisaties in de VS. ” In de aanloop naar het congres blijkt echter dat de oemmah nog niet zo verenigd is als Erdogan het graag zou zien, want drie van de zes aangekondigde gasten, Omar Suleiman, Dalia Mogahed en Yasir Qadhi, hebben de uitnodiging afgeslagen. Vidino tegen Ahval: “Sommige onderdelen van de MB in de Verenigde Staten zijn ontevreden over de groeiende invloed van Turkije, vanwege Erdogans toenemend slechte reputatie op het gebied van de mensenrechten. ” De Egyptische blogger Nervana Mahmoud, die op Twitter de aandacht vestigde op de conferentie, ziet minder nobele motieven achter de afzeggingen. “Amerikaanse islamisten zijn niet uit op het stoer erkennen van hun ideologie. Ze hebben een voorkeur voor de misleidende benadering. ” Er is nader onderzoek nodig naar een financieringsaanvraag in Koeweit door de Rotterdamse stichting Rahma Relief Nederland. Dat hebben de ministers Stef Blok (Buitenlandse Zaken) en Wouter Koolmees (Sociale Zaken en Werkgelegenheid) gisteren laten weten aan de Tweede Kamer. In hun Kamerbrief (pdf) melden de ministers dat zij in februari door Koeweit zijn ingelicht over de aanvraag. “Vervolgens is Stichting Rahma Relief Nederland onder coördinatie van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid uitgebreid besproken binnen de “Taskforce Problematisch Gedrag & Ongewenste Buitenlandse Financiering. ” De gemeente Rotterdam, waar de stichting is geregistreerd, is geïnformeerd. Op basis van de beschikbare informatie stelt de Taskforce vast dat er wat betreft de aanvraag van de Stichting Rahma Relief Nederland onduidelijkheden zijn die nader onderzoek vergen. ” Rahma Relief wordt geleid door de uit Tunesië afkomstige Kamis Gacha, die actief is in de gelederen van de Nederlandse Moslimbroeders. Rahma Relief is eigenaar van een moskee in het Rotterdamse stadsdeel Delfshaven, die in 2013 mede tot stand kwam dankzij een schenking van de Saoedische Islamic Development Bank. In een interview op een website van de Koeweitse overheid vertelde Gacha dat het om een bedrag van 650. 000 euro ging. Op dat moment was hij nog op zoek naar 650. 000 euro om het project te voltooien. Gacha treedt op als directeur van de Stichting Sociaal Cultureel Centrum in Nederland (SSCCN) die behalve de moskee in Delfshaven ook een islamitisch centrum exploiteert aan de rand van de Haagse wijk Transvaal. Het gebouw werd in 2008 aangekocht door Europe Trust Nederland, de vastgoedtak van de Nederlandse Moslimbroeders, en geopend in aanwezigheid van de Koeweitse ambassadeur en van Ahmad al-Falah, plaatsvervangend secretaris-generaal van de Social Reform Society (SRS) ofwel de Moslimbroederschap in Koeweit. Dezelfde SRS ondersteunde later de bouw van de eveneens door Europe Trust Nederland opgerichte Blauwe Moskee in Amsterdam. Gacha was destijds penningmeester van Europe Trust Nederland en als zodanig ook betrokken bij de komst van de Blauwe Moskee. Trouw meldde in oktober 2001, dat Rahma Relief tevens fungeerde als Nederlandse tak van de Saoedische World Association of Muslim Youth (WAMY. Deze WAMY is een op jongeren gerichte missie-organisatie, die nauw met de Moslimbroeders samenwerkte in de tijden dat deze nog door één deur konden met het Saoedische regime. Volgens een Britse WAMY-woordvoerder hield Rahma Relief zich bezig met de werving van jongeren voor Europese islamkampen. In een reactie in Trouw ontkende Gacha dat zijn organisatie een afdeling was van WAMY. Wel erkende hij dat Rahma Relief regelmatig voor steun aanklopte bij de Saoediërs. Hij verwierp echter de suggestie van Trouw dat de WAMY-kampen met terrorisme te maken hadden. “Zelf houden wij vooral van gezinskampen, met vader, moeder en kinderen. ” Gacha en SSCCN waren inderdaad de drijvende krachten achter het jaarlijkse islamkamp van de Nederlandse Moslimbroeders. Gacha werkte daarbij in de loop der jaren samen met gelijkgezinde organisaties, zoals de Federatie van Islamitische Organisaties in Nederland (FION, destijds de Nederlandse afdeling van de Europese Moslimbroeders) de Blauwe Moskee en Stichting OntdekIslam. In 2013 werd het islamkamp in Bruinisse nog gesponsord door de WAMY en door het Koeweitse ministerie van Religieuze Zaken. Terwijl de kinderen buiten gezellig tafeltennisten en op springkussens speelden, luisterden de ouderen naar toespraken van bekende Moslimbroeders, onder wie Abdelfattah Mourou van de Tunesische Ennahda (Renaissance) Partij. De laatste jaren lijkt overigens de klad te zitten in de islamitische kampen. Volgens de Facebook-pagina vond de laatste editie plaats in 2015. Zelf denk ik dat deze ontwikkeling een indirect gevolg is van de Arabische Lente. De regimes in de Golfregio zijn terughoudender geworden met het financieren van activiteiten van de Moslimbroeders. Dit geldt ook voor Koeweit, hoewel het land een soort tussenpositie inneemt in het regionale politieke conflict tussen Saoedi-Arabië en zijn bondgenoten aan de ene kant en Qatar en de Moslimbroeders aan de andere kant. Koeweit houdt de Nederlandse overheid inmiddels op de hoogte van moskeefinanciering, zo blijkt uit bovengenoemde Kamerbrief van Blok en Koolmees, en uit de vorig jaar door Nieuwsuur en NRC Handelsblad onthulde lijsten van vanuit Koeweit gesubsidieerde moskeeën. Vermoedelijk zijn er dus enkele geldkranen dichtgedraaid, maar blijft het onduidelijke welke kranen nog wel openstaan. Wellicht brengt de aangekondigde flitsenquête van de Tweede Kamer naar buitenlandse moskeefinanciering meer aan het licht, al lijkt het wel zo verstandig om de aandacht van Koeweit te verleggen naar andere landen, bijvoorbeeld richting Turkije. Amin Abou Rashed, gestoken in een hesje met logos van Al-Wafaa en de Europese Unie, tijdens een persconferentie in Gaza. Hij staat tussen Ahmed Brahimi (links) en Essam Yousuf (rechts. “Wij verlaten Palestina bij de grensovergang bij Rafah. Een lichaam verlaten door de geest. Verlaten in de hoop op vereniging met ouders en geliefden. “ Dat schreef Amin Abou Rashed op 13 mei op Facebook aan het slot van een 11-daags bezoek aan Gaza. De Nederlandse activist, onvermoeibaar in touw voor de Palestijnse zaak in het algemeen en die van Hamas in het bijzonder, kon terugzien op een drukke periode. Tegen het einde van zijn Gaza-bezoek ontving Abou Rashed het erevoorzitterschap van Al Salam, een sportclub voor lichamelijk gehandicapten. De Nederlandse Palestijn mist zelf één arm. Volgens een Palestijnse krant raakte Abou Rashed een arm kwijt als gevolg van een Israëlisch bombardement in het zuiden van Libanon, waar hij werd geboren in een Palestijns gezin. In 1991 vertrok hij naar Nederland voor een medische behandeling. Abou Rasheds verblijf in Gaza was niet geheel ongevaarlijk. Hij was amper in de strook aangekomen of er braken nieuwe vijandelijkheden uit met Israël. Met name de Islamitische Jihad, een radicale concurrent van Hamas, bestookte Israël met honderden raketten. Het Israëlische leger antwoordde met bombardementen op Palestijnse doelen. Een van de bommen viel op 50 meter van het hotel, waarin een Maleisisch lid van zijn hulpkonvooi was ondergebracht. Voor één groep is Abou Rasheds tweede bezoek aan Gaza teleurstellend verlopen, namelijk voor degenen die stug volhouden dat de Nederlandse activist helemaal niets met Hamas te maken heeft. Want de elf dagen Gaza stonden vrijwel geheel in het teken van zijn politieke steun aan Hamas. Abou Rashed arriveerde op 3 mei bij de grenspost Rafah als onderdeel van een hulpactie van Miles of Smiles. Volgens een Italiaans-Palestijnse website stond de delegatie onder leiding van Essam Yousuf. Op de foto bij het bericht is ook Abou Rashed zichtbaar. De Miles of Smiles-konvooien zijn een creatie van de Britse liefdadigheidsorganisatie Interpal, waarin Yousuf, een Britse Palestijn die ook bekend staat als Essam Mustafa, een hoofdrol vervult. In het verleden trad Yousuf op als managing director. Daarnaast is hij vice-voorzitter. Lees de rest van dit artikel » “Apolitieke” salafist Said Abarkan tijdens een preek in de Essalam Moskee. Lokale moslims gingen de barricades op omdat volgens hen de Rotterdamse Essalam Moskee zou radicaliseren onder invloed van Arabische financiers. Drie maanden na hun voorlopige overwinning komen er opeens streng salafistische predikers over de vloer in de grootste moskee van Nederland. Enkele dagen voor de Kerstvakantie draaide de Al-Maktoum Foundation uit Dubai de geldkraan volledig dicht bij de Essalam Moskee. De Iers-Irakese Moslimbroeder en Al-Maktoum-bestuurder Nooh al-Kaddo kwam over uit Dublin en vertelde aan de Rotterdamse moskeebezoekers dat zijn organisatie de rekeningen voor energie en beveiliging niet meer zal betalen. Precies een jaar geleden, in april 2018, zette Al-Kaddo alle personeelsleden op straat, inclusief adjunct-directeur Jacob van der Blom en hoofdimam Azzedine Karrat. Vanaf dat moment werd Essalam gerund door lokale vrijwilligers. Na zijn ontslag ging Karrat bij Essalam nog enkele maanden verder op vrijwillige basis, maar na de laatste ingreep van Al-Kaddo kwam ook daar een einde aan. Directe aanleiding tot de ingreep in december was een beslissing van de Rotterdamse rechtbank, die op 16 november 2018 een langdurige juridische strijd tussen de Arabische financiers uit Dubai en een groep lokale moslims (voorlopig) beslechtte door een nieuw bestuur benoemen voor de Stichting Moskee Essalam. De nieuwe leiding bestaat volgens het persbericht uit acht inwoners van Rotterdam-Zuid. Het huidige dossier bij de Kamer van Koophandel noemt overigens slechts vier bestuurders. De Nederlandse tak van de Al-Maktoum Stichting trok zich terug naar een postadres in Woerden, maar liet in december nog wel een brandbrief achter. Daarin werden de huidige bestuurders gesommeerd om het eigendom van de moskee terug te geven aan Al-Maktoum. Zo niet, dan zouden er juridische stappen volgen. De moskeesoap begon in het voorjaar van 2015, toen de in de Stichting Gemeenschap Essalam Moskee georganiseerde, vooral Marokkaanse moslims, in opstand kwamen tegen een voorgenomen statutenwijziging bij de Stichting Moskee Essalam. Hierdoor zouden de Marokkaanse moslims uit Rotterdam hun laatste restje papieren invloed verliezen aan de “Arabieren” uit Dubai en Ierland. Met name het Algemeen Dagblad wilde zijn lezers doen geloven dat de lokale gelovigen hun moskee probeerden te redden uit de handen van radicale Arabieren. De moslims van Zuid kwamen volgens het AD in actie omdat “Arabische geldschieters uit de Emiraten de macht willen overnemen in het gebedshuis op Rotterdam-Zuid. ” Het AD haalde niet nader genoemde deskundigen aan, die waarschuwden “dat de moskee zou kunnen radicaliseren als die in handen komt van mensen uit de Golfstaten. ” De boosheid van de Marokkaanse Rotterdammers richtte zich volgens het AD met name op “de Irakese directeur én bestuurslid Nooh (al-Kaddo, CB) die in Ierland verblijft, en de recent door hem aangestelde adjunct-directeur Jacob van der Blom (een Nederlandse bekeerling. ” Het bericht was in veel opzichten je reinste bullshit. Van een “Arabische machtsovername” kon geen sprake zijn want de gewraakte “Arabieren” (twee bestuurders uit Dubai en bovengenoemde Al-Kaddo) hadden de feitelijke macht al lang in handen, en wel sinds maart 2000, toen zij besloten om de bouw van de Rotterdamse megamoskee met acht miljoen euro te financieren. Jamal Badawi (links) en Jacob van der Blom tijdens de Nationale Bekeerlingendag 2012. Met aanvulling: Badawi treedt ook op in Blauwe Moskee Amsterdam Hoog bezoek in De Middenweg, islamitisch centrum in Rotterdam-Blijdorp. Op 9 maart zal de Canadees Jamal Badawi, een topman uit de Moslimbroederschap in Noord-Amerika, een lezing houden over de relaties tussen moslims en niet-moslims. Badawi is al tientallen jaren betrokken bij alles wat in de Verenigde Staten en Canada te maken heeft met de Moslimbroeders. De omstreeks 1940 in Egypte geboren Badawi week in de jaren 60 van de vorige eeuw uit voor het Nasser-regime. Na zijn studie in de Verenigde Staten vestigde hij zich in Halifax (Canada) waar hij hoogleraar werd. Inmiddels is hij daar met pensioen. In de afgelopen 50 jaar speelde Badawi een leidende rol in minstens acht belangrijke organisaties van de Moslimbroederschap. Aangekomen in de VS sloot Badawi zich aan bij de Muslim Students Association (MSA) en de Islamic Society of North America (pdf) ISNA) waar hij bijna dertig jaar deel uitmaakte van het bestuur. Badawi was daarnaast in 1993 een van de oprichters van de Muslim American Society, pdf) eveneens onderdeel van het Amerikaanse netwerk van de Moslimbroeders. Zijn naam prijkte op een in 1982 gemaakte telefoonlijst van Moslimbroeders, die de FBI ontdekte tijdens het onderzoek naar de de belangrijkste man in de Canadese afdeling van de Council on American Islamic Relations, de politieke lobby van de Moslimbroeders. Ook was hij enkele jaren bestuurslid van de North American Islamic Trust (NAIT) de vastgoedtak van de Moslimbroeders. Badawi speelde ook een leidende rol in de International Union of Muslim Scholars (IUMS) die tot voor kort onder leiding stond van Yusuf al-Qaradawi, de geestelijk leider van de Moslimbroeders. Tenslotte is Badawi lid van twee fatwaraden, die adviezen en richtlijnen geven aan moslims in het Westen: de Fiqh Council of North America en de European Council for Fatwa and Research (ECFR) waarvan Qaradawi na zijn terugtreden als voorzitter nog steeds gewoon lid is. Meer over Badawi valt te vinden op website The Global Muslim Brotherhood Watch van onderzoeker Steven Merley. Alle hier genoemde organisaties komen daarnaast voor in standaardwerken van wetenschappers zoals “The Muslim Brotherhood and the West” van Martyn Frampton en “The New Muslim Brotherhood in the West” van Lorenzo Vidino. Badawi ontkent steevast dat hij betrokken is bij de Moslimbroeders. Tegenover de Toronto Sun beweerde hij onlangs dat deze beweging in Canada niet bestaat. Hij noemde hij zijn eigen banden ermee “een mythe”. Zelf sprak ik Badawi in 2012 tijdens een bezoek aan de Nationale Bekeerlingendag in de Omar al-Farouk Moskee in Utrecht. Badawi verklaarde zijn lidmaatschap van Qaradawis fatwaraad met: “Ik ben een onafhankelijk expert, die is gevraagd vanwege mijn kennis over het leven van moslims in het Westen. ” Het klonk een beetje alsof Jan Marijnissen zijn banden met de Socialistische Partij zou ontkennen. In een rapport over de ISNA (pdf) vermeldde Merley in 2007 een flink aantal omstreden uitspraken van Badawi. De Canadees noemde de hoofddoek “een bevel van Allah aan moslimvrouwen” die in een eventuele islamitische staat verplicht zou worden opgelegd. Hij preekte over “zionistische lobbys die het Witte Huis, het Congres, alles controleren”. Hij liet zich nogal dubbelzinnig uit over zelfmoordaanslagen. “Zelfmoord uit wanhoop is niet acceptabel… Je leven offeren in een militaire situatie is anders en kan heldhaftig zijn als er geen andere manier is om verzet te plegen… Het doden van burgers moet worden vermeden indien mogelijk maar niet iedereen zonder uniform is een burger. ” Merley: “Zon uitspraak kan gemakkelijk worden geïnterpreteerd als een rechtvaardiging voor zelfmoordaanslagen door ze te als “een militaire situatie te benoemen. ” Badawi zei overigens wel dat islamgeleerden aanslagen op schoolbussen met kinderen unaniem veroordeelden. De afgelopen jaren heeft Badawi zich gespecialiseerd in de dawah (het verkondigen van de islam) en het spreken voor bekeerlingen in Westerse landen. In dat kader was ook eerdergenoemd optreden op de Nationale Bekeerlingendag. Het was niet zijn eerste bemoeienis met “nieuwe moslims” in Nederland. In december 2009 haalde Jacob van der Blom, de huidige voorman van De Middenweg, hem al eens naar Nederland. Van der Bloms Landelijk Platform Nieuwe Moslims (LPNM) en website OntdekIslam organiseerden een mentorcursus, gericht op het begeleiden van nieuwe moslims. Speciale gast was “de Canadese, charismatische spreker Jamal Badawi”. De cursus kwam tot stand in samenwerking met de Native European Muslim Assembly (NEMA) aldus de aankondiging op Ontdekislam. Deze NEMA is, aldus de eigen website, verbonden met de Federation of Islamic Organisations in Europe (FIOE, de Europese koepelorganisatie van de Moslimbroeders) en noemde zich bij eerdere gelegenheden een subcomité van de dawah-afdeling van de FIOE. NEMA organiseerde diverse kampen voor Europese bekeerlingen, die ook door Nederlandse “nieuwe moslims” werden bezocht, en waar Badawi als spreker optrad. In oktober 2011 ging een Nederlandse delegatie naar een islamkamp in Cairo, waar behalve Badawi ook andere bekende Moslimbroeders lezingen hielden, zoals Fadel Soliman en de om zijn antisemitische uitspraken beruchte Salah Soltan. Badawi en Soliman waren eveneens de belangrijkste sprekers tijdens het islamkamp 2012 in Tunesië, waaraan Van der Blom met een groep Nederlandse bekeerlingen deelnam. Na deze conferentie was hij enkele jaren “trustee” (bestuurslid) van de NEMA. Van der Blom ontkent overigens met klem dat hij en zijn centrum onderdeel zijn van de Moslimbroeders. Zelf zie ik het anders, zoals ik in december 2014 schreef toen actualiteitenrubriek Nieuwsuur uitgerekend De Middenweg opzocht tijdens een reportage over “gewone moslims”. De bemoeienis van de Moslimbroeders met de Europese islamkampen blijkt ook uit het NEMA-verslag van een mede door Van der Blom bijgewoonde trainingscursus in Koeweit, in februari/maart 2010. Aanwezig was namelijk ook de Libische sheik Wanis al-Mabrouk, die werd omschreven als hoofd dawah van de Europese moskeekoepel FIOE. Van de partij was verder NEMA-voorzitter Hany Eldeeb. Lezingen waren er van Soliman en van de Koeweitse Moslimbroeder Tareq Suwaidan. Mochten er Kamer- of raadsvragen komen over het komende bezoek van Badawi, dan kan ik nu alvast namens minister Wouter Koolmees en burgemeester Ahmed Aboutaleb het antwoord geven. Het optreden van Badawi valt binnen de hier heersende vrijheid van meningsuiting, die immers ook geldt voor mensen die betrokken zijn bij bewegingen die we niet zo zien zitten. De kans dat Badawi tot jihad zal oproepen is nul komma nul, want jihad past niet in de op dawah gerichte strategie die de Moslimbroeders in het Westen hanteren. Als er dan toch Kamervragen moeten komen, dan zou ik ze eerder stellen aan minister van Justitie en Veiligheid Ferdinand Grapperhaus, die verantwoordelijk is voor het werk van de Nationaal Coördinator Terrorisme en Veiligheid (NCTV. Deze NCTV belegde onlangs een “expertbijeenkomst dreiging, polarisatie, verharding en rechtsextremisme” in Centrum de Middenweg. Op zich vind ik het niet vreemd dat de NCTV zich bezighoudt met mogelijk geweld vanuit extreem-rechts – de club is namelijk opgericht om alle vormen van extremisme te volgen en te bestrijden. Maar waarom huurden de volgelingen van NCTV-chef Pieter-Jaap Aalbersberg geen onafhankelijk zaaltje, maar gingen ze uitgerekend langs bij een beweging die volgens de AIVD weliswaar “thans geen feitelijke dreiging vormt voor de democratische rechtsorde of nationale veiligheid. ”, maar waarvan de activiteiten volgens diezelfde AIVD “op de lange termijn een risico zouden kunnen vormen voor de democratische rechtsorde in Nederland”. Aanvulling (5 maart) Jamal Badawi zal op 10 maart een lezing geven in de Blauwe Moskee in Amsterdam, een andere met de Moslimbroederschap verbonden moskee. Het onderwerp is: “Gelijkheid versus gelijkwaardigheid”, over de positie van man en vrouw in de islam. Yassin Elforkani (rechts) in mei 2010 op de FION-conferentie in Amsterdam. Links Salah Soltan. Tussen hen in FION-bestuurslid Jacob van der Blom. Ondanks eerdere ontkenningen blijkt de bekende Nederlandse imam Yassin Elforkani actief te zijn geweest voor de Federatie van Islamitische Organisaties in Nederland (FION) de Nederlandse afdeling van de Europese Moslimbroederschap. Een Arabischtalig verslag van een in mei 2010 in Amsterdam gehouden FION-conferentie omschrijft Elforkani als FION-lid. In de “wij”-vorm spreekt Elforkani in de reportage over plannen om in 2011 een tweede conferentie te houden. Het verslag uit 2010 met de uitspraken van Elforkani is terug te vinden op de Tunesische nieuwssite Turess, dat het overnam van El Fajr News, een aan Ennahda (de Tunesische Moslimbroeders) verbonden website. De verslaggever was Abdeladi Ragad, destijds journalist bij Radio Nederland Wereldomroep. In het verleden heeft Elforkani altijd zijn betrokkenheid bij de FION met grote stelligheid ontkend, onder meer in 2015, in een vraaggesprek met Vrij Nederland. Interviewer Greta Riemersma vroeg hem: “Bent u betrokken bij de FION, de Federatie Islamitische Organisaties Nederland, die de Nederlandse tak van de Moslimbroeders zou zijn? ” Elforkani antwoordde: “Nee, daar ben ik nooit bij betrokken geweest. ” Riemersma: “U was in 2010 wel op een congres van de FION. ” Elforkani: “Ja, daar was ik, Carel Brendel heeft erover geschreven. Hij hanteert de volgende redenering: een krokodil komt een aap tegen, ze praten met elkaar en dus zijn de krokodil en de aap hetzelfde. Ik was op dat congres om te horen wat daar gaande is. En als ik voor de Moslimbroeders zou zijn, zou ik dat zeggen. Waarom zou ik dat verbergen? ” Rond de FION-conferentie was vooraf de nodige deining in verband met de mogelijke komst van van een aantal internationale kopstukken van de Moslimbroederschap. Ook waren er vraagtekens over de samenwerking met de International Support Organisation die onder leiding stond van Yusuf al-Qaradawi, de geestelijk leider van de Moslimbroeders. Desondanks bleven de Nederlandse media weg bij de FION-conferentie over interreligieuze dialoog. Het uitgebreide verslag van Ragad gaat in de allerlaatste alinea in op de ophef. De letterlijke tekst luidt: “Yassin Elforkani, lid van de Federatie van Islamitische Organisaties in Nederland die de conferentie organiseerde, in samenwerking met de International Support Organisation waarvan al-Qaradawi president is: ‘Wij zijn uiteindelijk geslaagd in het organiseren van deze conferentie, ondanks de brede controverse er omheen en ondanks ook dat ze niet het niveau bereikte waarnaar wij streefden. Maar wij zullen volgend jaar streven naar succes wat betreft het niveau van samenwerking en opkomst. ” Elforkanis optreden viel destijds al op omdat hij een regelende rol speelde toen een van de gastsprekers, de omstreden Egyptische prediker Salah Soltan, door de evangelische anti-islam-activist Ben Kok werd geïnterviewd over antisemitische uitspraken op een tv-zender van Hamas. Minister van Binnenlandse Zaken Donner meldde in 2011 op grond van AIVD-onderzoek dat de FION onderdeel is geweest van de Federation of Islamic Organisations in Europe (FIOE) de koepelorganisatie van de Europese Moslimbroeders. De AIVD noemde het FION-congres in Amsterdam expliciet als een activiteit van de Nederlandse Moslimbroeders. Een tweede FION-conferentie is er nooit meer gekomen, mede als gevolg van onderlinge ruzies binnen de Nederlandse Moslimbroeders. Voorzitter Yahia Bouyafa trok in 2011 zijn organisatie terug uit de Europese moskeekoepel en verdween ook uit de door hem opgerichte vastgoedorganisatie Europe Trust Nederland (ETN. Elforkani gaf van 2010 tot 2013 leiding aan ETN, dat onder meer eigenaar is van de door Bouyafa opgerichte Blauwe Moskee in Amsterdam. Bij zijn vertrek als bestuurder van beide stichtingen verklaarde Elforkani (die op 1 januari 2010, bijna vijf maanden voor bovengenoemd congres, was aangetreden als ETN-voorzitter) tegen de Volkskrant, dat hij degene was die had “gestreden om de ideologie van de Moslimbroeders buiten de Blauwe Moskee-deur te houden”. In een reactie op Twitter bestrijdt Elforkani de inhoud van Ragads verslag. “Ik ben nooit woordvoerder geweest en (heb) ook nooit bestuurlijke verantwoordelijkheid gehad bij de FION. ” Het verslag van de Wereldomroep-journalist zegt overigens niet dat Elforkani FION-bestuurslid was, en zelf heb ik dat laatste evenmin ooit beweerd op mijn weblog. In een tweede tweet erkent Elforkani wel dat hij organisator was van het congres. “Mijn bureau (Yanda Groep, CB) voerde de opdracht uit. ” PS: De link naar het Arabischtalige verslag van de FION-conferentie staat op de website van de Franse ex-Moslimbroeder Mohamed Louizi in een recent blog over Naïma Ben Yaïch, een prominent lid van de Marokkaanse tak van de Moslimbroeders. Ben Yaïch was een van de sprekers op de FION-bijeenkomst. In januari 2018 bracht Ben Yaïch een nieuw bezoek aan Nederland, waarbij ze de Islamitische Universiteit Rotterdam, de Essalam Moskee in Rotterdam, de Vereniging Ettaouhid in Rotterdam en Stichting Dar el Huda van de Amsterdamse imam Abdelilah el Amrani bezocht. PS 2: Naar aanleiding van Elforkanis ontkenning schreef ik in 2015 een ingezonden brief naar Vrij Nederland. Diyanet-conferentie met uiterst links Hussein Halawa. Khaled Hanafy is zevende van links. Vijfde van links is Diyanet-topman Ali Erbas. Met aanvulling: Vier leden van European Council of Fatwa and Research woonden Diyanet-congres bij. Met aanvulling: Deelnemerslijst bevat nog twee kopstukken van Europese Moslimbroederschap. De Duitse autoriteiten reageren zeer geïrriteerd op een door de Turkse religieuze instantie Diyanet in Keulen belegde Europese islamconferentie. De bijeenkomst vond van 2 tot 4 januari plaats in de vorig jaar door de Turkse president Erdogan geopende Centrale Moskee in Keulen. Ze kenmerkte zich volgens de Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ) door “geheimzinnigheid en de deelname van sprekers uit het radicaal-islamistische spectrum”. De buitenwacht kon slechts kennisnemen van de debatten over “de toekomst van de moslims in Europa” via spaarzame communiqués en een slotverklaring van hoogste Diyanet-baas Ali Erbas. DITIB, de Duitse tak van Diyanet, hield de Duitse pers buiten de deur en wilde geen sprekerslijst verstrekken. Uit beelden van de islamconferentie, berichten op social media en verslagen in de Turkse media blijkt echter dat vooraanstaande Moslimbroeders prominent aanwezig waren. Dat laatste betekende een extra reden tot zorg omdat de Duitse Verfassungsschutz (tegenhanger van de AIVD) de Islamische Gesellschaft in Deutschland (IGD) de Duitse tak van de Moslimbroeders, in haar jaarlijkse rapporten (pdf) over extremisme opneemt. Op fotos van de Diyanet-conferentie waren onder anderen zichtbaar: Hussein Halawa, secretaris-generaal van de tot voor kort door Yusuf el-Qaradawi geleide European Council for Fatwa and Research (ECFR. Halawa is imam van het Islamic Cultural Centre of Ireland, dat net als de ECFR is gevestigd in de Clonskeagh Moskee in Dublin. De oprichting hiervan werd gefinancierd door de Al-Maktoum Foundation (pdf) uit Dubai, in de tijd dat het Europese missiewerk van de Moslimbroeders nog op flinke steun uit de Verenigde Arabische Emiraten kon rekenen. Clonskeagh is daarmee een zustermoskee van de Essalam Moskee in Rotterdam, die eveneens door Al-Maktoum werd gefinancierd. Khaled Hanafy werd op het laatste ECFR-congres (waar Al-Qaradawi zijn aftreden bekend maakte) gekozen tot assistent-secretaris-generaal. Hanafy is voorzitter van de Fatwa Ausschuss in Deutschland, het Duitse filiaal van de Fatwaraad. Hij is daarnaast decaan van het Europese Instituut voor Humane Wetenschappen (IESH) het opleidingsinstituut van de Moslimbroeders in Europa met vestigingen in Frankrijk, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk. Een derde ECFR-spreker op het Keulse congres was prof. Jasser Auda, een geboren Egyptenaar die les geeft op universiteiten en instituten in de Verenigde Staten, Canada en Zuid-Afrika. Auda is mede-oprichter en bestuurslid van de International Union of Muslim Scholars (IUMS) de organisatie van Moslimbroeder-geestelijken die tot eind vorig jaar eveneens werd aangevoerd door Al-Qaradawi. Auda zit eveneens in de aan de Moslimbroeders gelieerde Fiqh Council of North America. Auda was korte tijd tweede man in de door Tariq Ramadan opgerichte en in Qatar gevestigde denktank CILE. Uit de Facebook-pagina van de Italiaanse Diyanet-afdeling blijkt dat nog een vierde ECFR-lid deelnam aan de conferentie in Keulen. Het gaat om sjeik Amin al-Hazimi, die na de ECFR-bijeenkomst van november 2018 aan de ledenlijst is toegevoegd. Door De Telegraaf gepubliceerde foto van extremisten in de El Tawheed Moskee. Een van de laatste beleidsdaden van Jozias van Aartsen was de aankondiging dat de gemeente Amsterdam gaat onderzoeken hoe er met salafistische moskeeën kan worden samengewerkt. Eerder al verkondigde de waarnemend burgemeester dat de overheid een handreiking moest doen naar salafistische jongeren en dat we hun orthodoxe gedachtengoed moesten accepteren. De totale naïviteit van de VVD-regent werd deze week weer eens onderstreept door het nieuws over twee hoofdstedelijke moskeeën, de salafistische El-Tawheed in Amsterdam-West en de Arrayan in Noord. NRC Handelsblad berichtte gisteren dat de gemeente de afgelopen jaren nauwelijks inzicht had in de activiteiten van twee vermeende jihadronselaars. NRC publiceerde een document waaruit blijkt dat zij niet werden opgenomen in de radicaliseringsaanpak omdat dit ten koste zou gaan van politie-onderzoek. Het is echter duister waaruit dit onderzoek bestond en of het iets heeft opgeleverd. NRC noemde geen achternamen maar voor ingewijden is duidelijk dat het bij de twee extremisten gaat om Keith Rienksma, alias “Abdullah West”, die kinderfeesten en vrouwendagen organiseerde bij El Tawheed, en Aziz Oilkadi, voorzitter van Arrayan. Rienksma was de beheerder van besloten nieuwsgroepen en webpaginas waar propaganda werd gemaakt voor de Islamitische Staat. De Telegraaf publiceerde vanochtend een foto uit 2014 van een (niet nader genoemd) bestuurslid van El Tawheed, omringd door vier moslimextremisten. Op de s nachts genomen foto is ook Rienksma te zien en twee latere jihadisten: Omar Hmima (die volgens berichten is gesneuveld in de gelederen van ISIS) en Baraa Ahmad, die zich eveneens bij ISIS heeft aangesloten. Aanwezig was verder Abderrazak A. O., die enige maanden later brand stichtte bij een woning waar een poster van het door terroristen aangevallen tijdschrift Charlie Hebdo voor het raam hing. Het gezelschap sliep in de El Tawheed moskee, vermoedelijk tijdens een door Rienksma en zijn social mediagroep De Zuivere Aanbidding georganiseerde “itikaaf”, waarbij streng-gelovige moslims de laatste tien dagen van de vastenmaand ramadan permanent in de moskee verblijven en zich afzonderen van de buitenwereld – dat alles omdat de profeet Mohammed dit ook zou hebben gedaan. Het Telegraaf-artikel van vandaag meldt dat de politie in 2016 een strafrechtelijk onderzoek wilde beginnen tegen El Tawheed, onder leiding van de (toen nog voor het contraterrorisme-team werkende) oud-PVVer Hero Brinkman. Het kwam er niet van en pas twee jaar later zijn gemeente en politie bezig om een plan van aanpak op te stellen voor de moskee. De Telegraaf bericht over een document waarin zou staan dat de politie niet zomaar mag binnenlopen. De krant suggereert verder dat alleen agenten met een Marokkaanse achtergrond welkom zijn. Keith Rienksma (links) en El Tawheed-imam Sami Aldeghedy. Volgens De Telegraaf zegt El Tawheed-voorzitter Mahmoud el-Shershaby dat hij geen van de op de foto gezette extremisten kent. Vooral in het geval van Rienksma is dat merkwaardig. De Amsterdamse bekeerling is al een jaar of tien actief binnen de moskee. Hij organiseerde met zijn “De Zuivere Aanbidding” allerlei kinderfeesten en vrouwendagen bij El-Tawheed. In november 2016 publiceerde ik op mijn weblog een screenshot uit een video van Rienksma, waarin hij vanuit de bibliotheek van de moskee opriep om geld te storten voor het gebedshuis. In januari 2017 maakte Rienksma een video met Sami Aldeghedy, een van de imams van El Tawheed. Samen door de wijk lopend maakte hij reclame voor een Vraag en Antwoord-sessie die Aldeghedy zou houden voor de volgers van De Zuivere Aanbidding. De kijkers hebben het resultaat nooit gezien want kort daarna werd de pro-jihadgroep van social media verwijderd. De Arrayan-moskee is minder bekend dan het aloude salafistische bolwerk El Tawheed. In november 2016 kwam de moskee uit Amsterdam-Noord in het nieuws naar aanleiding van een politie-onderzoek naar een onbekende moskeebezoeker die een aanslag zou beramen op een synagoge in Amsterdam. Brinkman en een collega werden erop uitgestuurd om de tip na te trekken. Hij maakte daarbij de blunder om kaartjes van zijn Middenstandspartij uit te delen tijdens het gesprek met moskeevoorzitter Oilkadi. Deze misstap (en onregelmatigheden tijdens een ander, niet met de moskeewereld gerelateerd onderzoek) leidden tot de val van Brinkman. Wegens schending van het ambtsgeheim heeft hij voorwaardelijk ontslag gekregen. Brinkman vecht alles aan en heeft aangifte gedaan tegen politiechef Pieter-Jaap Aalbersberg, commissaris Olivier Dutilh en een politieman die hem zou hebben verlinkt bij Oilkadi. De tip over de terreuraanval vanuit Arrayan-gelederen was waarschijnlijk een hoax. Toch wringt er iets in de zaak. Oilkadi werd destijds afgeluisterd vanwege zijn contacten in het jihadistische milieu. In de tapverslagen bevindt zich een gesprek tussen de moskeevoorzitter en een politieman van Marokkaanse afkomst, lid van het Marokkaans Netwerk van de Amsterdamse politie, waarin Oilkadi zich beklaagt over het bezoek van Brinkman. In plaats van de beller af te poeieren (“sorry Aziz, voor klachten moet je bij onze korpsleiding zijn”) klapt de agent uit de school over de geheime functie van Brinkman en over de interne heisa over de terugkeer van het oud-Kamerlid naar zijn vroegere werkgever. De Telegraaf berichtte over de affaire. Maar zelfs toen de tapverslagen in mei 2017 uitlekten naar website GeenStijl, kwam er nauwelijks reactie vanuit de Amsterdamse politiek. CDA-raadslid Diederik Boomsma probeerde vergeefs uit te zoeken of de loslippigheid gevolgen had voor de politieman. Media en politiek hebben zich de afgelopen jaren terecht druk gemaakt om misstanden op de afdeling radicalisering op het stadhuis. De recente berichtgeving van NRC Handelsblad en Telegraaf is misschien aanleiding om ook eens kritisch te kijken naar de omgang van de politie met radicalisme in de hoofdstad.

Watch lo sceicco bianco y. Altijd al een domeinnaam willen hebben? Dat kan! Bij Mijndomein kan je snel en eenvoudig zoeken naar jouw domeinnaam met meer dan 300 extensies! Geen ervaring met het bouwen van een website? Geen enkel probleem. Bij Mijndomein kan iedereen een website bouwen. Zelfs zonder technische kennis! Bekijk de mogelijkheden. Watch Lo sceicco bianco bi. Watch Lo sceicco bianconi. Lo sceicco Movie English Full Download at Dailymotion Lo sceicco bianco amazon prime… Lo sceicco bianco Online Watch Online….

Watch lo sceicco bianco brothers. Watch lo sceicco bianco tile. Watch lo sceicco bianco lyrics. Watch lo sceicco bianco menu. Watch lo sceicco bianco full. Watch Lo sceicco banco mundial. Watch Lo sceicco bianca and family. Watch lo sceicco bianco wine. Soedan of Sudan [4. Arabisch: السودان) Sūdān, officieel de Republiek Soedan of Republiek Sudan, ook wel Noord-Soedan of Noord-Sudan ter onderscheid van Zuid-Soedan, is een land in Afrika. Het grenst aan Egypte en Libië in het noorden, Tsjaad en de Centraal-Afrikaanse Republiek in het westen, Zuid-Soedan in het zuiden, Ethiopië en Eritrea in het oosten, en de Rode Zee in het noordoosten. Het land is lid van de Arabische Liga. Naam [ bewerken, brontekst bewerken] De naam Soedan komt van het Arabische belad as-sudān (بلاد السودان) hetgeen het land van de zwarten betekent. Het Arabische woord voor zwart is aswad (أسود) meervoud sud (سود. Het gebied kreeg zijn naam van Arabische reizigers en geografen [5] 6. In 1899 vestigden Groot-Brittannië en Egypte een condominium dat zij Anglo-Egyptisch Soedan noemden; dit viel niet samen met de eigenlijke regio Soedan, maar werd er wel naar vernoemd. De benaming 'Anglo-Egyptisch' was een reactie op het in 1890 ontstane Frans-Soedan in West-Afrika. Sinds Anglo-Egyptisch Soedan in 1956 onafhankelijk werd en Frans-Soedan in 1959 ophield te bestaan, kan men met 'Soedan' zowel de Oost-Afrikaanse Republiek Soedan als de regio Soedan bedoelen. Sinds Zuid-Soedan zich in 2011 afscheidde, beperkt het staatkundige begrip zich tot het overgebleven noordelijke gedeelte van de Republiek Soedan oftewel "Noord-Soedan. Meestal onderscheidt men de regio van de staat met het lidwoord "de" in de Soedan (regio) in Soedan (staat. Geografie [ bewerken, brontekst bewerken] Soedan wordt van zuid naar noord doorsneden door de rivier de Nijl, de Witte Nijl en de Blauwe Nijl. In de hoofdstad Khartoem vloeien de Witte Nijl en de Blauwe Nijl samen in de eigenlijke Nijl, die vandaar verder stroomt via Egypte naar de Middellandse Zee. In Soedan bevinden zich, van noord naar zuid, de oostelijke uitlopers van de Sahara ( woestijn) de oostelijke uitlopers van de Sahel ( woestijnsteppe) en de Soedan ( grassteppe. Deze droge gebieden worden doorsneden door de Witte Nijl, de Blauwe Nijl en de Nijl. Langs deze rivieren bevinden zich de vruchtbaarste gebieden van het land en hier bevindt zich dan ook de grootste bevolkingsconcentratie. Het hoogste punt van Soedan is de Deriba met 3042 meter. De Deriba ligt in het westen van Soedan, in de regio Darfur. Bestuurlijke indeling [ bewerken, brontekst bewerken] Soedan is onderverdeeld in 17 staten (ولاية, wilãya, letterlijk provincie) Al-Bahr-al-Ahmar, Al-Jazirah, Al Khartum, Al-Qadarif, An-Nil, An-Nil-al-Abyad, An-Nil-al-Azraq, Ash-Shamaliyah, Gharb-Darfur, Janub-Darfur, Janub-Kordofan, Kassala, Sennar, Shamal-Darfur, Shamal-Kordofan, Sharq-Darfur, Wasat Darfur. Laatstgenoemde, Sharq- en "Wasat Darfur" de zestiende en zeventiende staten in (Noord- Soedan, zijn twee nieuwgevormde (bonds)staten in Soedan, die in januari 2012, als uitkomst van het lopende vredesproces in het Darfoerconflict, uit delen van het Darfoer- Darfurgebied werden gesmeed. De staten zijn verdeeld in districten (محليات, mahaliyat. Geschiedenis [ bewerken, brontekst bewerken] Egyptische overheersing [ bewerken, brontekst bewerken] Soedan werd van 1821 tot 1881 overheerst door Egypte. In 1821 bracht Mohammed Ali Pasha van Egypte het noordelijke deel van Soedan behalve Darfur onder zijn controle. Hij stichtte daar in het noorden de provincie Nubië met Khartoem als provinciehoofdstad en in het midden Kordofan met hoofdstad El Obeid. [7] Zuid-Soedan werd in 1871 veroverd door Egypte dat daar de provincie Equatoria stichtte; in 1874 lijfde Egypte ten slotte Darfur in. [8] De Mahdi [ bewerken, brontekst bewerken] Gebied van de Mahdi-opstand in 1885 (groene arcering) In 1881 begon de zelfverklaarde Mahdi, Mohammed Ahmad ibn Abd Allah, een jihad in de Soedan. Deze Mohammed Ahmad wist met zijn leger in 1883 El Obeid in te nemen en zo de macht in de Egyptische provincie Kordofan over te nemen. De Egyptische gouverneur van de aangrenzende provincie Darfur zag zijn aanvoerlijnen afgesneden en om bloedvergieten te voorkomen gaf hij datzelfde jaar de macht ook over. Mohammed Ahmad veroverde in januari 1885 Khartoem waarbij de gouverneur-generaal Charles George Gordon sneuvelde. Mohammed Ahmad overleed in juni 1885 en zijn bewind werd overgenomen door zijn generaal Abdallahi ibn Muhammad. Met de verovering van Khartoem was sinds 1885 de zuidelijke provincie Equatoria ook afgesneden van aanvoer over de Nijl vanuit het noorden. De Egyptische gouverneur van Equatoria Emin Pasha gaf in 1888 zijn gebied over aan Abdallahi en vluchtte met een reddingsexpeditie onder leiding van Stanley naar Duits-Oost-Afrika. De Mahdisten beheersten toen heel Soedan. In 1898 versloegen de Brits-Egyptische troepen Abdallah ibn Muhammad bij de slag van Karari [9. Anglo-Egyptisch Soedan [ bewerken, brontekst bewerken] Khartoem in de jaren dertig, regeringsgebouwen en standbeeld van Lord Kitchener In 1898 wisten de Britten (onder Lord Kitchener) de Soedanese Mahdi -staat te koloniseren en een einde te maken aan het bewind van de ( sjiitische) Abdallahi ibn Muhammad [9. In 1899 sloten het Verenigd Koninkrijk en Egypte, dat praktisch door de Britten bestuurd werd, een verdrag. Besloten werd dat ze Soedan gezamenlijk zouden besturen in een condominium. Soedan heette sindsdien Anglo-Egyptisch Soedan ( 1899 - 1956. Het is niet verwonderlijk dat het vooral de Britten waren die de scepter zwaaiden in Soedan. Reeds in de jaren dertig van de twintigste eeuw ontstonden er twee varianten van het Soedanese nationalisme. De eerste groep streefde een onafhankelijk Soedan onder de Egyptische kroon na (Egypte was tot 1952 een koninkrijk) terwijl de tweede groep de banden met Egypte wilde verbreken. Centrale moskee in Khartoem in de jaren dertig In 1952 verleenden de Engelsen en de Egyptenaren Soedan een zekere mate van autonomie en stelden de Soedanese onafhankelijkheid in het vooruitzicht. Premier werd Sayyid Abdel Rahman al-Mahdi van de islamitisch-democratische UMMA Partij, een afstammeling van de vorige Mahdi. President Mohammed Naguib van Egypte, die zelf half-Soedanees was, hoopte dat de Soedanezen na de onafhankelijkheid zouden kiezen voor een unie met Egypte. Het liep echter anders. Premier Ismail al-Azhari van de NUP (Nationale Uniepartij; federalistisch) premier sinds 1954, riep op 1 januari 1956 de onafhankelijkheid uit van de Republiek Soedan. Als collectief staatshoofd werd een Soevereiniteitsraad ingesteld. Onafhankelijkheid [ bewerken, brontekst bewerken] De regering (een coalitie van de UMMA, de NUP en de conservatieve Socialistische Republikeinse Partij) bleek niet degelijk genoeg om het land te besturen. Het christelijke en animistische (natuurgodsdienstige) Zuiden kwam reeds in 1954 in opstand tegen de (overheersend) Arabische (Noordelijke) regering in Khartoem. Deze toestand leidde tot de staatsgreep van 1958 door generaal Ibrahim Abboud. Abboud werd president en trachtte (overigens zonder succes) de zuidelijke opstand te breken. In een plotselinge uitbarsting van volkswoede werd in "tien dagen die Soedan deden schudden" 21-30 oktober) 1964 het militaire bewind van Abboud ten val gebracht en kwam het bestuur in handen van de burgerlijke partijen. De linkse Sirr al-Khatim al-Khalifah werd president en na een overgangsregering onder Sadiq al-Mahdi (afstammeling van de negentiende-eeuwse Mahdi) werd Azhari opnieuw premier. Weer bleek het parlementaire stelsel niet bij machte de orde en de rust in Soedan te herstellen. Ontevredenheid over het functioneren van de democratie en over het centralisme van de regerende UMMA Partij van Sadiq al-Mahdi, leidde op 25 mei 1969 tot een staatsgreep onder leiding van kolonel Jafaar Mohammed Numeiri. De activiteiten van de politieke partijen werden verboden en er werd een Revolutionaire Commandoraad opgericht waarvan de meeste leden linkse sympathieën hadden. Ook in het kabinet zaten veel linkse figuren. Numeiri nam het voorzitterschap van de Revolutionaire Commandoraad op zich. Soedan heette voortaan de Democratische Republiek Soedan. De nieuwe regering knoopte goede betrekkingen aan met de Oostblok -landen en de Sovjet-Unie, maar ook met de Arabische staten. Op 19 juli 1971 pleegde de communistisch gezinde generaal Babiker al-Nur Osman - een lid van de Revolutionaire Commandoraad - een staatsgreep en installeerde een communistisch georiënteerde regeringsraad. Numeiri werd door de coupplegers gevangengezet, maar wist spoedig te ontsnappen en met hulp van loyale legereenheden wist hij de coupplegers uit Khartoem te verdrijven ( 22 juli 1971. Deze couppoging gaf Numeiri de gelegenheid om de communistische sympathisanten uit de regering te ontslaan en de Soedanese Communistische Partij (SCP) te verbieden. Numeiri liet een nieuwe grondwet opstellen, om de oude te vervangen. Volgens de grondwet was Soedan een democratische republiek met een voor zeven jaar gekozen president (die telkens herkozen kon worden) de islam als staatsgodsdienst en de in 1972 door Numeiri opgerichte Soedanese Socialistische Unie (SSU) als enige toegestane partij. In het politbureau van de SSU (waarvan Numeiri de voorzitter was) nam Numeiri de voornaamste religieuze leiders (waaronder Sadiq al-Mahdi) en enkele zuiderlingen op. Numeiri voerde sindsdien een politiek van verzoening met het zuiden, dat een grote mate van autonomie verkreeg en een op islamitische landen gericht buitenlands beleid. Pogingen van Numeiri, Gaddaffi ( Libië) en Sadat ( Egypte) om tot een Arabische Unie te komen, mislukten evenwel. De buitenlandse politiek van Numeiri was er ook een van toenadering tot het Westen en in het bijzonder tot de Verenigde Staten van Amerika. Soedan werd in de jaren zeventig en tachtig economisch en militair steeds afhankelijker van de VS. Numeiri was een van de weinige Arabische leiders die de Egyptische politiek van toenadering tot Israël steunde. Numeiri werd daarom ook een goede vriend en bondgenoot van de Egyptische president Anwar Sadat. Vanaf het einde van de jaren zeventig kreeg het regime van Numeiri een sterk islamitisch karakter. Leden van de (officieel verboden) UMMA Partij en de NUP kregen meer zeggenschap binnen de Soedanese Socialistische Unie. Hassan al-Turabi, een islamist, werd openbaar aanklager. Bij de verkiezingen van 1978 behaalden de 'onafhankelijken' in feite de kandidaten van de voormalige politieke partijen) een verkiezingsoverwinning. In 1983 werd de sharia, de islamitische wet, ingevoerd. Dit stuitte op weerstand van het christelijke en animistische zuiden, maar ook op dat van het reformistisch-islamitische Republikeinse Broederschap (RBH. President Numeiri liet zich steeds meer adviseren door geestelijk leiders en traditionele sjeiks. De (officieel illegale) Moslimbroederschap (MBH) waarbinnen zich naast democraten, ook fundamentalisten bevonden, werd de voornaamste bondgenoot van Numeiri's islamitische politiek. In januari 1985 werd de leider van de RBH, Mahmoed Mohammad Taha, gearresteerd en geëxecuteerd wegens zijn kritiek op de sharia-interpretatie van het regime. In 1983 nam Numeiri de titel imam aan. Tegelijkertijd nam hij echter maatregelen tegen zijn voornaamste bondgenoot, de MBH, die naar de mening van Numeiri te veel invloed had gekregen. Deze openlijke aanval op de MBH zorgde voor toenemende onrust en in 1984 werd Soedan geteisterd door stakingen uit onvrede over het dictatoriale regime van president Numeiri. Toen Numeiri in april 1985 terugkeerde van een bezoek aan de Verenigde Staten, pleegden officieren onder leiding van generaal Abdel Rahman Mohammed Siwar al-Dahab een staatsgreep. De SSU werd verboden en Numeiri ging in ballingschap in Egypte. De nieuwe regering richtte de Voorlopige Militaire Raad op met Siwar al-Dahab als voorzitter. Hoewel de coup een zuiver militaire aangelegenheid was, werd hij gesteund door een politiek platform dat bestond uit de Moslimbroederschap, de Republikeinse Broederschap, de Socialistische Partij, de Democratische Unie Partij, de Baathpartij, de UMMA en de NUP, de Soedanese Communistische Partij en het nieuwe Nationaal Islamitisch Front (NIF. In mei 1986 werd Ahmad Ali al-Mirghani van de Democratische Unie Partij (DUP) president. De gematigde Mahdi-leider Sadiq al-Mahdi werd opnieuw premier. In 1988 werd een akkoord bereikt met de Zuid-Soedanese onafhankelijkheidsbeweging ( SPLM. Dit korte democratische experiment kwam echter op 30 juni 1989 abrupt tot een einde toen het leger een coup pleegde en een einde maakte aan het bewind van Sadiq al-Mahdi, die gevangengezet werd. Er kwam een vijftienkoppige Revolutionaire Commandoraad voor de Nationale Redding (sinds 1993 gewoon Revolutionaire Commandoraad geheten. Voorzitter van de Raad werd generaal Omar al-Bashir, die tevens president van de republiek werd en opperbevelhebber van het leger. De post van premier werd opgeheven, waardoor vrijwel alle macht in handen van de Revolutionaire Commandoraad kwam. Politieke partijen werden niet verboden, maar het werd de partijen niet toegestaan om mee te doen aan verkiezingen. Onder president al-Bashir nam niet alleen de rol van het leger toe, maar ook die van het islamitische NIF. Het NIF - men mag zelf beoordelen of deze organisatie fundamentalistisch is - was actief betrokken bij de coup en voorstander van de invoering van de sharia. De sharia was reeds onder president Numeiri ingevoerd, maar nooit in haar geheel. Bovendien was de uitvoering van de sharia in Zuid-Soedan door premier al-Mahdi in 1988 opgeschort in het kader van de onderhandelingen met de SPLM. Toch waren de betrekkingen tussen de Revolutionaire Commandoraad en het NIF in het begin nog niet zo hecht. Toch zocht president al-Bashir in de loop van 1990 contact met het NIF, wat het begin van de machtsinvloed van het NIF op het staatsbestel werd. In 1991 werd de sharia opnieuw van kracht, behalve in Zuid-Soedan. NIF-voorzitter Hassan al-Turabi, de voormalige algemeen aanklager onder Numeiri (hij is overigens ook familie van Sadiq al-Mahdi en afstammeling van een andere Mahdi dan de negentiende-eeuwse Mahdi) werd een van de sleutelfiguren van het nieuwe regime, ofschoon hij tot 1996 niet eens tot de regering behoorde. In 1992, na de oprichting van een parlement (Nationale Assemblee) werden alle parlementszetels gevuld met leden van de Nationaal Democratische Alliantie (NDA. In werkelijkheid waren/zijn bijna alle leden van de NDA aanhangers en/of leden van het NIF. De burgeroorlog in het zuiden ging gewoon door (sindsdien ook voorgesteld als een jihad. De SPLM en Sadiq al-Mahdi (inmiddels vrijgelaten) probeerden in 1993 gezamenlijk een staatsgreep te plegen, die echter stuk liep. Hierna verhevigde de burgeroorlog zich en bereikte daarna een piek. (Zie voorts, hieronder; Conflict in Darfur) Burgeroorlog in Zuid-Soedan van 1954 tot 2005 [ bewerken, brontekst bewerken] De tegenstellingen tussen het noorden en het zuiden zijn groot te noemen. Dit wordt nog eens verergerd door de al sinds 1954 woedende burgeroorlog – met een pauze van 1972 tot 1983 – tussen het autoritair islamitische bewind in het noorden en verschillende rebellenlegers in het zuiden. Volgens Amnesty International [10] zijn tijdens de burgeroorlog continu, op grote schaal, mensenrechten geschonden. De strijd om de nieuwe olievelden in het zuiden heeft dit verergerd. Sinds juli 2002 is er, onder internationale druk, geprobeerd een vredesregeling te treffen. Op 9 januari 2005 hebben de twee belangrijkste strijdende partijen, de SPLA en de regering in Khartoem, een vredesovereenkomst getekend. Dit akkoord staat bekend als het Comprehensive Peace Agreement (CPA. Het akkoord bestaat uit 6 protocollen: Machakos Protocol, 20 juli 2002; Agreement on Security Arrangements During the Interim Period, 25 september 2003; Agreement on Wealth Sharing During the Pre-Interim and Interim Period, 7 januari 2004; Protocol Between the Government of Sudan and the Sudan Peoples Liberation Movement on Power Sharing, 26 mei 2004; Protocol Between the Government of Sudan and the Sudan Peoples Liberation Movement on the Resolution of Conflict In Southern Kordofan/Nuba Mountains and Blue Nile States, 26 mei 2004; Protocol Between the Government of Sudan and the Sudan People's Liberation Movement on the Resolution of the Conflict in Abyei Area, 26 mei 2004. Binnen drie jaar dienen er verkiezingen gehouden te worden en na zes jaar heeft er een referendum plaats waarbij de bevolking van Zuid-Soedan zich mag uitspreken of Zuid-Soedan als een onafhankelijke staat, of als deel van Soedan wil voortbestaan. Op 9 januari 2011 vond dat referendum plaats en ca. 99 procent van de Zuid-Soedanezen stemde voor de onafhankelijkheid. Burgeroorlog in de regio Darfur van 2003 tot 2016 [ bewerken, brontekst bewerken] In de regio Darfur (of Darfoer) kwam men na het staakt-het-vuren in Zuid-Soedan in opstand tegen de centrale regering. Dit heeft tot een burgeroorlog geleid waarbij er sprake is van etnische zuiveringen en vermeende genocide. In 2008 schatten de Verenigde Naties (VN) het aantal doden in Darfur op 300. 000. De Soedanese regering ontkent dit en spreekt over 10. 000 doden. Miljoenen mensen zijn op de vlucht en wonen in kampen. De Afrikaanse Unie (AU) en de VN zijn in Soedan/Darfur aanwezig met een vredesmacht. 2011-heden: Verkleind (Noord- Soedan [ bewerken, brontekst bewerken] In 2011 heeft een overgrote meerderheid van de Zuid-Soedanezen gestemd voor een splitsing van het land. Volgens de officiële uitslag, die maandag 7 februari 2011 werd gepubliceerd, stemde 98, 83 procent voor de onafhankelijkheid van Zuid-Soedan. De Soedanese president Omar al-Bashir ondertekende eerder op de dag al een document waarmee hij de onafhankelijkheid van het zuiden van het land heeft geaccepteerd. Op zaterdag 9 juli 2011 is Zuid-Soedan onafhankelijk geworden. De precieze grens tussen de republiek Soedan en de republiek Zuid-Soedan is echter nog betwist, aangezien enkele regio's zich volgens de onder VN-supervisie gemaakte afspraken nog moeten uitspreken over hun voorkeur. 2018-2019: Militaire staatsgreep [ bewerken, brontekst bewerken] Ten gevolg van een economische crisis ontstonden in december 2018 grote demonstraties in verschillende Soedanese steden. De bevolking protesteerde niet alleen tegen de stijgende voedselprijzen, maar eiste ook het aftreden van president Omar al-Bashir. Omdat de protesten aanhielden, riep al-Bashir op 22 februari 2019 de noodtoestand uit. Tijdens een militaire staatsgreep op 11 april van dat jaar werd de president na dertig jaar afgezet en opgepakt door de Soedanese Volkskrijgsmacht. Generaal Ahmed Awad Ibn Auf nam de macht over, maar kreeg eveneens te maken met hevige protesten, omdat hij werd gezien als een hoofdfiguur van de oude regering en weigerde om al-Bashir uit te leveren aan het Internationaal Strafhof. Na één dag trad Auf weer af en wees Abdel Fattah al-Burhan aan als zijn opvolger, die het land gedurende een tweejarige transitieperiode moet leiden. De Soedanese bevolking bleef echter demonstreren voor een snellere overgang naar een democratische burgerregering. Bevolking [ bewerken, brontekst bewerken] De bevolking van Soedan - inclusief de in 2011 afgescheiden en onafhankelijk geworden Zuid-Soedan - is geconcentreerd aan de oevers van de grote rivieren en overwegend Arabisch, die sinds de onafhankelijkheid van Soedan de macht hebben in het land. De islam is de overheersende religie in Soedan en het land wordt daarom ook gerekend tot de islamitische wereld. De Soedanese regering heeft in 1993 een volkstelling gehouden, de census kwam toen uit op 25 miljoen inwoners. Door diverse burgeroorlogen is een nieuwe volkstelling uitgebleven. In 2006 schatten de Verenigde Naties het aantal inwoners van Soedan op ongeveer 37 miljoen, in 2008 schatte de CIA het aantal inwoners op 40 miljoen. Vooral de bevolking in de regio Khartoem nam toe, het aantal inwoners van die regio werd in 2006 geschat op rond de 7 miljoen mensen, onder wie 2 miljoen vluchtelingen uit het door oorlog getroffen zuiden van Soedan. Wegens aanhoudende droogte trokken ook mensen uit het westen en oosten van Soedan naar de regio Khartoem. Zoals in de meeste Afrikaanse landen leven de mensen in Soedan in stammen. Soedan telt 597 stammen die 400 verschillende talen en/of dialecten spreken. In het noorden van Soedan - waar de meeste stedelijke gebieden te vinden zijn inclusief de hoofdstad Khartoem - wonen circa 22 miljoen mensen. De meeste noorderlingen zijn Arabischsprekende moslims, zij zijn weer verdeeld in stammen, ieder met hun eigen dialect. Omdat het onderwijs in het noorden in het Arabisch gegeven wordt, spreekt vrijwel iedereen ook die taal naast zijn eigen dialect. De Noord-Soedanezen zijn alleen Arabisch te noemen door hun cultuur en taal en niet door hun raciale afkomst. De Soedanezen in het noorden stammen af van de Nubiërs net als de Ethiopiërs en Eritreeërs. Noord-Soedan had al voor de westerse jaartelling sterke banden met de Arabische wereld, vanaf het jaar 600 is die invloed toegenomen tegelijk met de opkomst van de islam. In die periode verhuisden er ook veel Arabieren van het Arabisch Schiereiland naar Soedan. Hierdoor werd de Arabische cultuur, religie en taal dominant in Noord-Soedan. Een overgrote meerderheid van de inwoners van Noord-Soedan definieert zichzelf inmiddels als Arabier. In het noordwesten van Soedan ligt de regio Darfur, de inwoners leven net als elders in stamverband. Er wonen Arabieren met een Nubische achtergrond en zwarte Afrikanen. Beide groepen hebben de Arabische taal en cultuur overgenomen en hangen de islam aan. De conflicten in Darfur hebben dan ook geen religieuze achtergrond, zoals dat wel het geval was en is tussen Noord- en Zuid-Soedan. Het conflict in Darfur heeft een etnische basis. Energievoorziening [ bewerken, brontekst bewerken] In 2014 produceerde (Noord- Soedan 16 miljoen ton olie-equivalent (Mtoe) vooral biobrandstof en afval 58% en ruwe olie 37. 1Mtoe = 11, 63 TWh, miljard kilowattuur. Dat was meer dan nodig voor de energievoorziening, het TPES ( total primary energy supply) 15 Mtoe. Het land exporteerde 1 Mtoe fossiele brandstof meer dan het importeerde. Van de energie ging ongeveer 5 Mtoe verloren bij conversie in de energie industrie. Voor eindgebruikers resteerde 10 Mtoe waarvan 0, 8 Mtoe = 9 TWh elektriciteit [11] die voor 78% met waterkracht opgewekt werd. [12] De uitstoot van kooldioxide was 13 megaton, dat is 0, 3 ton per persoon, 13] bijna niets vergeleken met het wereldgemiddelde 4, 5 ton per persoon. [14] Terugkeer van slavernij [ bewerken, brontekst bewerken] Volgens de Soedanese geleerden Ushari Mahmoud en Suleiman A. Baldo is slavernij en slavenhandel in Soedan sinds 1986 officieus weer ingevoerd als onderdeel van de repressie (oorlogvoering) in West- en vooral Zuid-Soedan. Volgens Africa Watch worden kinderslaven doorverkocht aan een tweede en/of derde patroon en er zijn veel verhalen over mishandeling van deze kinderen zoals verkrachting, gedwongen concubinaat, slagen, overdreven werklast en onvoldoende voeding. De Soedanese regering is hiervan volledig op de hoogte maar de slavenmakers en slavendrijvers zijn bondgenoten van de regering die onvoldoende geld heeft voor haar staand leger. Opgedane buit en slaven zijn de legitieme beloning voor de met de regering samenwerkende stammen. [15] Ook worden rechtstreeks uit de Soedanese vluchtelingenkampen door Soedanese Arabieren kinderen van hun wanhopige ouders als slaaf gekocht. [16] Vrouwenbesnijdenis [ bewerken, brontekst bewerken] Soedanees meisje uit Khartoem Een ander probleem waar veel meisjes en vrouwen in Soedan mee te maken krijgen, is vrouwenbesnijdenis. Voor een zeer groot deel van de bevolking is dit nog steeds gebruikelijk, hoewel er inmiddels vanuit het Westen, maar ook vanuit Islamitische landen protesten opklinken tegen dit gebruik. Bij vrouwenbesnijdenis worden de vrouwelijke externe genitaliën, gedeeltelijk of helemaal weggesneden. Dit leidt tot problemen bij menstruatie, urineren, seksueel verkeer en bij bevallingen; problemen die regelmatig tot het overlijden van vrouwen leiden. De meeste meisjes worden besneden wanneer ze een jaar of 8 zijn en dit gebeurt vaak onder primitieve omstandigheden, waarbij sommige meisjes komen te overlijden. Veel mannen willen echter alleen met een besneden meisje trouwen, een reden waarom veel moeders zich geroepen voelen om hun dochters te laten besnijden, ondanks de bezwaren die eraan kleven. Meisjes kunnen in Soedan vanaf de leeftijd van tien jaren worden uitgehuwelijkt. Zie ook [ bewerken, brontekst bewerken] Monumenten op de Werelderfgoedlijst Organisatie voor Islamitische Samenwerking ISO 3166-2:SD (geocodes van Soedan) Bronnen en voetnoten Literatuur ( en) C. E. Bosworth, E. van Donzel, B. Lewis and Ch. Pellat(eds) The Encyclopaedia of Islam: Vol. 5, Khe-Mahi, Assisted by Dijkema and S. Nurit., E. J. Brill, Leiden (1986) ISBN 90-04-07819-3 ( en) Thomas Pakenham, The Scramble for Africa, Abacus, London (1991) 738 p, ill, ISBN 0 349 10449 2 Els de Temmerman, De Hoorn van Waanzin, Soedan Ethiopië, Somalië, Uitg. Davidsfonds, Leuven (1992) ISBN 90-6152-773-2 Voetnoten ↑ ( en) CIA The World Factbook 2012 ↑ ( en) Laatste census 22 april 2008 (via V. N. ) ↑ ( en) Niet officiële schatting CIA Factbook juli 2017 (berekend door US Bureau of the Census) ↑ De Taalunie (gearchiveerd) ↑ ( en) African country name origin, IPOAA ↑ ( en) What is the origin of the name for the country of Sudan? Answerbag ↑ Bosworth et al (1986) p. 267 ↑ H. Stier, E. Kirsten, H. Quirin, W. Trillmich, G. Czybulka (eds) 1972) Westermann Großer Atlas zur Weltgeschichte, Georg Westermann Verlag, ISBN 3141009198, blz 132" ↑ a b Pakenham (1991) ↑ Amnesty International ↑ ( en) IEA - Report Sudan: balances for 2014 ↑ ( en) IEA - Report Sudan: electricity and heat for 2014 ↑ ( en) IEA - Report Sudan: indicators for 2014 ↑ ( en) IEA - Report World: indicators for 2014 ↑ de Temmerman (1992) pag. 50-51 ↑ de Temmerman (1992) pag. 41-44 paragraaf Slavenhandel.

Watch lo sceicco bianco 2017. President Barack Obama is photographed during a presidential portrait sitting for an official photo in the Oval Office, Dec. 6, 2012. (Official White House Photo by Pete Souza) Image Credit: Barack Obama – Official White House Photo by Pete Souza, HSDL, AQMI Flag  DONEER EN STEUN ONS WERK DONATE AND SUPPORT US: IBAN: NL10 SNSB 0902 6349 33 Ikzelf schreef er al over, net als anderen, maar het wordt vaak afgedaan als fictie, propaganda of “nepnieuws”, maar nu gaan er toch vele verhalen de ronde dat Obama echt wel een deal had met de “Moslimbroederschap”en zoals velen van ons schreven, ISIS “gemaakt” was door de VS en haar bondgenoten. Niet gek nu het zo pijnlijk “onprofessioneel” duidelijk wordt, de “regime- change” in Venezuela, veel mensen hebben door hoe het werkt! Nu schrijft de befaamde William Engdahl, die ik bij een conferentie over Syrië, in Duitsland ontmoette, het volgende artikel, wat ik vertaald heb in het Nederlands: Recentelijk was er een groot tumult ontstaan, over het recente besluit van de Amerikaanse president Trump om de Amerikaanse troepen uit Syrië te halen en zijn reden hiervoor was dat ISIS/IS, de zogenaamde islamitische staat, grotendeels is verslagen. Wat achter de beslissing schuilgaat en wat nog belangrijker is, wat er achter de verrassende opkomst van ISIS in 2015 in Syrië was, brengt de aandacht naar nog niet geclassificeerde documenten van de Obama-regering. Als het gereorganiseerde ministerie van Justitie, van de VS, gedwongen wordt om deze documenten openbaar te maken in rechtszaken of verzoeken om vrijheid van informatie, kan het organisaties als de CIA en vele anderen in het kamp Obama laten “ontploffen”. In 2010 ontwikkelde de Amerikaanse regering onder president Barack Obama een uiterst geheime blauwdruk, voor de meest ambitieuze en verreikende reeks regime-changes door de VS, in het Midden-Oosten, sinds de Eerste Wereldoorlog en de Anglo-Franse overeenkomst tussen Sykes en Picot, gegijzeld door onrust. Het zou een golf van oorlogen en chaos veroorzaken, van mislukte staten en overstromingen van oorlogsvluchtelingen die ondenkbaar zijn voor de meest cynische veteraan-diplomaat, en verder dan het geloof van de meeste mensen in de wereld. Red: Deze strategie is goed gelukt, mede omdat niemand het van een “Obama”, de eerste “zwarte”president van de VS, zou verwachten, daar zit het “duivelse” van het plan in. Niemand heeft echt onderzoek gedaan naar “familiebanden” (zijn halfbroer Malik Obama is een prominent lid van Al-Queda in Kenia) van Obama, toen het wel gebeurde werd er verder geen aandacht aan geschonken, met verstrekkende gevolgen, zoals we nu weten. In augustus 2010, zes maanden voordat de Arabische revolutie in Tunesië werd gelanceerd door de NGOs (Non-Governmental Organisation, het woord is verkeerd, ze worden wel degelijk gesponsord door de regeringen in het westen, zoals Amnesty) in Washington, waaronder de NED, de Soros-stichtingen, Open- Borders, Freedom House en anderen, ondertekende president Obama een nieuw westsvoorstel: Study Directive-11 (PDS-11) waarbij overheidsinstanties in Washington werden aangespoord om zich voor te bereiden voor verandering (yes we can change. De verandering zou een radicaal beleid zijn dat oproept tot steun van Washington/VS/NATO aan de fundamentalistische islamitische Moslimbroederschap organisatie in het Midden-Oosten en in de rest van de wereld, daarmee het ontketenen van een terreurbeweging die de hele wereld zou veranderen. Dit plan is gelukt! D oordrongen en geregeerd sinds vele jaren, door de Moslim Broederschap. Ze pogen al meer dan 30 jaar  de Syrische staat te vernietigen, maar slaagde er niet in, ook nu niet, want zij zijn degene die nu naar het vrije westen emigreren,  Hafez al-Assad had alles onder controle, gelukkig want zoals we nu zien is het ware gezicht naar boven gekomen van moord en destructie ( Hafez al-Assad  noemen ze hier in het westen een dictator. In 2010, publiceerde Wikileaks honderdduizenden kabels over geheime informatie van het Amerikaanse “State Department”, waaronder een kabel uit 2006 waaruit blijkt dat het destabiliseren van de Syrische regering een primaire doelstelling was van het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten. De uiteindelijke bedoeling was het omver  werpen van Iran, een van de trouwste bondgenoten van Syrië. Uit deze kabel is verder gebleken dat het Amerikaanse “doel was om de Syrische regering te ondermijnen met alle beschikbare middelen”. Bovendien, vertelde een gepensioneerde Amerikaanse leger generaal: Wesley Clark in een interview met: Democracy Now, dat de plannen voor “regime change” in Syrië al sinds 2001 bestaan. We kennen allemaal de speech van George Bush Jr. “The Axes of Evil”, hij noemde de landen die hij “kapot” ging maken door ” regime change” in zijn speech, financieel wordt de VS geholpen door meerdere organisaties van George Soros. Youtube Verder met William Engdahl: Volgens het Amerikaans Congres en de getuigenis van Peter Hoekstra (in Nederland afgedaan door zijn onhandige optreden, als “Fake news”) voormalig voorzitter van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden van de Permanente Selectiecommissie voor Intellegence, werd het wetsvoorstel: PSD-11-richtlijn van de regering Obama, vanaf maart 2017 nog steeds geclassificeerd als Top Secret” maar ligt nu onder de regering van Trump ter herbeoordeling voor de vooruitzichten voor politieke hervormingen in het Midden-Oosten en de rol van de Moslimbroederschap in het proces. “ Red: dit zou de schizofrene houding van de Democraten kunnen zijn tegenover Trump en het verraad binnen zijn eigen partij, zoals John McCain, die mede-architect was van het wetsvoorstel/plan. De “deep-state” omhelst Democraten, zowel als Republikeinen. Om de inhoud van PSD-11 uit te voeren, werd een uiterst geheime taskforce opgericht binnen de Obama National Security Council (NSC) onder leiding van Dennis Ross, Samantha Power, Gayle Smith, Ben Rhodes en Michael McFaul. De PSD-11 Task Force-leden waren in veel opzichten opmerkelijk. Samantha Power, die later Obamas VN-ambassadeur zou worden en de demonisering van Rusland zou leiden na de staatsgreep van de CIAs “Color-revolutie”in Oekraïne, 2014, zou een belangrijke rol spelen bij het overtuigen van president Obama dat Mohammed Qaddafi in Libië militair verwijderd moet worden voor wat zij noemde: “Humanitaire redenen. ” Dennis Ross, beschuldigd door Palestijnse tegenstanders van “meer pro-Israëlisch dan de Israëlis”, mede-oprichter van het Amerikaanse Israel Public Affairs Committee (AIPAC) sponsor van het Washington Institute for Near East Policy (WINEP. Hij was een speciale assistent van president Obama en senior directeur bij de NSC voor het Midden-Oosten, de Perzische Golf, Afghanistan, Pakistan en Zuid-Azië toen hij deel uitmaakte van de PSD-11-taskforce. Gayle Smith zou later in 2015 de leiding geven aan de USAID, het aan de CIA gekoppelde agentschap van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken dat miljoenen Amerikaanse belastingbetalers vorderde om de NGOs van de Arabische lente en andere regime-changes, “color-revoluties” te financieren. Michael McFaul, die zichzelf ooit beschreef als een ‘specialist op het gebied van democratie, anti-dictatorbewegingen, zogenaamde “color- revoluties, werd later als Obamas ambassadeur in Moskou benoemd, waar hij oppositieprotesten (Navalny) tegen Poetin coördineerde. Het ware gezicht van de Moslimbroederschap Foto: Fenixx De Moslimbroederschap of Ikhwan-Arabisch voor de Broederschap – is een geheime vrijmetselaarsachtige organisatie met een geheime of ondergrondse terroristische arm en een publieke voorgevel van ‘vreedzaam doen van naastenliefde. Het werd in 1928 in Egypte opgericht door Hassan al-Banna, die ontwikkelde het leidende motto van de cultus. Het credo van zijn Society of Muslim Brothers, werd verwerkt in een gezang van zes korte zinnen: Allah is ons doel; De profeet is onze leider; De koran is onze grondwet; Jihad is onze weg; De dood in dienst van Allah is de hoogste van onze wensen; Allah is groot, Allah is groot. Al-Banna creëerde een geheime of verborgen arm van de Ikhwan in Egypte en later wereldwijd, bekend als de Speciale Sectie (al-nizam al-khass. Dat was de militaire vleugel van de Broederschap, in feite het “moordbureau”. Al-Banna leerde zijn rekruten, uitsluitend mannen, dat ‘Jihad een verplichting is van elke moslim. Hij predikte de ‘Dood in dienst van Allah, “en schreef, Allah verleent een “nobel leven aan die natie die weet hoe een nobele dood te sterven”. Hij predikte een doodscultus waarin “overwinning” alleen kan komen met als men de “Kunst van de Dood” beheerst! De Broederschap dat staat voor “meesterschap” en perfectie in het doden van “ongelovigen” in de Jihad of Heilige Oorlog in de naam van Allah. De ongelovigen kunnen andere moslims zijn zoals Shia of Soefi die Al-Bannas strikte soennitische praktijk, ook christenen, niet volgden. Hasan Al-Banna riep op tot goedkeuring van de zeer strikte islamitische sharia wet, de volledige scheiding van mannelijke en vrouwelijke studenten, met een apart curriculum voor meisjes, een verbod op dansen en een oproep aan de islamitische staten om zich uiteindelijk te verenigen in een kalifaat. Tijdens de Tweede Wereldoorlog vluchtten vooraanstaande Moslimbroederschapfiguren in ballingschap in het door de Britten gecontroleerde Egypte, naar Berlijn, waar onder andere Al Bannas hechte moslimbroedergenoot, Amin al-Husseini, de grootmoefti van Jeruzalem, nauw samenwerkte met de SS en Heinrich Himmler om speciale Moslimbroederschap terreureenheden van de SS te creëren, zogenaamde Handschar SS, om Sovjet soldaten en Joden te doden. In de jaren vijftig ontdekte de CIA de nazi-Moslimbroederschap rekruten in ballingschap in het naoorlogse München en besloot dat ze “nuttig” zouden kunnen zijn en recruteerde ze voor de CIA, zoals ook vele “Duitse”Nazis door de CIA of de Katholieke kerk (Paus – Odessa line) werden gerecruteerd. Geschreven door: Sonja van den Ende/foto: Sonja van den Ende Vrijwel elke grote jihadistische terroristische organisatie en leider komt uit de Moslimbroederschap. Osama bin Laden, die voor de CIA in Pakistan werkte en de jihadistische Mujahideen recruteerde om de Sovjets in Afghanistan te bestrijden, was een lid van de Moslimbroederschap en werd gerecruteerd door de CIA en het hoofd van de Saudische inlichtingendienst, Prins Turki al-Faisal, om iets nieuws te creëren wat Al-Qaeda genoemd zou worden. Andere bekende terroristische leden van de Ikhwan waren Al Qaedas Ayman Al-Zawahiri, en de blinde sjeik Omar Abdul-Rahman die onlangs in een Amerikaanse gevangenis stierf, gevangen voor zijn rol in de bomaanslag in het World Trade Center in 1993. Sjeik Omar werd beschuldigd van samenzwering om de Egyptische Mubarak te vermoorden en de moord op de Moslimbroederschap van Anwar Sadat te ontmaskeren, naast de bomaanslag op het World Trade Center. Red: Vrijwel alle niet “bruikbare elementen”, zoals de blinde sjeik, worden geëlimineerd of gevangen gezet. De leden van de Task Force PSD-11 van de Nationale Veiligheidsraad van Obama, die aanbeveelde dat de Amerikaanse regering de terroristische Moslimbroederschap zou omarmen in de meer islamitische (soennieten) landen van het Midden-Oosten, wisten heel goed met wie ze te maken hadden. Sinds de jaren 1950 werkte de CIA met de Ikhwan over de hele wereld. Al Qaeda in Afghanistan, Al Qaeda in Irak en in Syrië, het al Nusra Front in Syrië, evenals de zogenaamde Islamitische Staat of ISIS werden allemaal gecreëerd uit Moslimbroederschapnetwerken, veranderende namen als een kameleon haar kleuren verandert, om geschikt te zijn voor zijn omgeving. De Russen hebben publiekelijk aangekondigd dat ze de bases van de VS zullen vernietigen die gebruikt worden om raketten te lanceren, onze informatie – we hebben geen bewijs, we hebben alleen informatie en die informatie is geloofwaardig  – ze (de VS en haar bondegenoten NATO) dachten erover een alomvattende aanval in heel Syrië uit voeren, na de “False Flag”, en daarom heeft de dreiging van Rusland het Westen gedwongen om het op een veel kleinere schaal te doen, “zei de Syrische president! Ze hebben de westerse proxy-strijdkrachten in Syrië uitgeschakeld, hiervoor bedankte Assad ook Rusland omdat het geen directe confrontatie met de VS  bracht, die zowel in de lucht als op de grond zou plaatsvinden. Na 2003, de inval, of liever gezegd de oorlog van de VS, onder de toenmalige leiding van George Bush Jr, en sommige NATO bondgenoten, heerste er chaos in Irak. De chaos werd versterkt door het ontslaan van Officieren en ambtenaren in het leger en ministeries. De meeste officieren werden vastgezet in Kamp Bucca, te vergelijken met Quantanamo Bay, daar raakten zij onder de voortdurende martelingen geradicaliseerd en zwoeren wraak aan Amerika en het westen.  Abu-Bakr Al Bagdadi werd hun aanvoeder al in kamp Bucca. Naderhand gooide hij het op een akkoordje met Senator John McCain om de dictator Assad uit te schakelen! Jahbat al Nusra was geboren. Het kreeg vele aanhangers uit Europa, migranten jongeren, doelloos in Europa, zonder werk, zonder opleiding en niet geaccepteerd aanvaardde zij gemakkelijk de ideologie van de Jihad en uit Al- Nusra werd ISIS en IS geworden! Waar is Abu-Bakr-al-Bagdadi? Verdwenen, het in zee gooien van Osama gaat dit keer misschien te ver, of misschien jaren later krijgen we weer zon “Hollywood” verhaal opgedist! Conclusie De oorsprong van Al Qaeda in Irak en Syrië en later ISIS/IS, de moorddadige oorlogen en chaos die zich sinds 2011 over het Midden-Oosten en in West-Europa uitstrekten, kunnen allemaal worden teruggevoerd tot de beleidslijnen van Amerikas President Obama, hun zogenaamde Arabische lente, komende van de PSD-11 tasforce/wetsvoorstel van augustus 2010. Dit is wat Trump de komende maanden dreigt onthullen en Trumps uitspraken dat Hillary Clinton in de gevangenis thuishoorde, verwijst hierna. Met met de declassificatie van deze dossiers van het Amerikaanse ministerie van Justitie, zal alles uitkomen. Sommigen in Washington spreken van verraad, een sterk woord. De schizofrene houding van de Democraten/Deep-State is het antwoordt op deze bekendmakingen, ze zijn bang heel bang…. Bron: Freesuriyah, William, Dewereldvanmorgen, Please follow and like us.

Watch lo sceicco bianco 1. Lo sceicco movie free download. Watch Lo sceicco bianco Online Couchsurfing, On Lo sceicco LO&sceIcco&biAnCO&ONLINE. ANALYSE - Over Hollywood en wetenschap. Levert Breaking Bad een stappenplan voor het produceren van meth? Dé serie van dit moment is Breaking Bad, één van de meest bekeken programmas op de Amerikaanse kabeltv en winnaar van tien Emmys, de Oscar voor tv-series. Het was ook nummer vier in de Sargassolijst van televisieseries. De serie gaat over de terminale scheikundeleraar Walter White die de drugsbusiness instapt om zijn gezin financiële zekerheid te garanderen na zijn dood. Op 29 september 2013 werd in de VS de laatste aflevering uitgezonden, maar de legende leeft voort. Want sinds de show weet iedereen van de hoed en de rand als het gaat over drugshandel,  meth labs  en scheikunde. Is dat goed of gevaarlijk? Reddende engel Breaking Bad gaat over Walter White, ooit een promovendus die bijdroeg aan Nobelprijswinnend onderzoek, nu een scheikundeleraar bij wie aan het begin van de serie longkanker wordt geconstateerd. Om de behandeling te kunnen betalen en zijn familie te onderhouden gaat hij methamfetamine, ook wel bekend als meth  of  crystal meth, maken en verkopen. In seizoen één haalden de schrijvers van de serie hun kennis over drugs en chemische formules van Wikipedia en andere bronnen. In een interview met de website  Chemical & Engineering News  gaf Vince Gilligan aan open te staan voor opbouwende kritiek uit de chemische wetenschappelijke sector. Prof. dr. Donna Nelson (Universiteit van Oklahoma) die gespecialiseerd is in organische chemie, meldde zich aan en was vervolgens vijf jaar lang de wetenschappelijk adviseur. Ze gaf antwoord op vragen over chemische reacties, structuren en vergelijkingen, maar bedacht ook achtergrondverhalen voor karakters. Want waar komt fascinatie voor scheikunde vandaan en hoe maak je van huis- tuin-en keukenmiddeltjes harddrugs? Meth maken Als Walter samen met partner-in-crime Jesse in het lab meth maakt door chemische reacties uit te voeren, kloppen die in detail door het advies van Nelson.  N-methyl-1-phenylpropan-2-amine  oftewel methamfetamine werd voor het eerst gemaakt van efedrine door de Japanse chemicus Nagai Nagayoshi in 1893. Het stimulerende effect werd pas rond 1930 ontdekt. Tegen 1950 was het een wijdverspreid middel in de VS, maar dit werd zon tien jaar later teruggedrongen door de overheid. In 1962 ontstonden in Calfornië geheime meth labs, waar meth gekookt werd. Een  gevaarlijke onderneming  als je niet weet waar je mee bezig bent. In de vroege afleveringen gebruiken Walter en Jesse Nagayoshis methode om meth te sythetiseren. De benodigheden zijn makkelijk te verkrijgen: pseudo-efedrine wordt gemaakt (via water of alcohol en koffiefilters) van over de toonbank verkrijgbare verkoudheidsmedicijnen, zoals Sudafed. Toch is dit niet handig als je grote hoeveelheden gaat produceren, daarom stapt Walter over op een andere scheikundige methode: P2P, in het echte leven geliefd bij Mexicaanse drugkartels. Volgens de literatuur deed, wederom een Japanse chemicus, Akira Ogata, dit voor het eerst in 1915. Via de organische reactie genaamd ‘reductieve aminering verkrijg je met fenyl-2-propanon (P2P) en methylamine, de drug. Aan methylamine komen is veel moeilijker dan de verkoudheidsmedicijnen, want het staat op de  watch list  van de DEA (de Amerikaanse drugs opsporingsdienst. Moeilijke woorden Voor het goed weergeven van de P2P-methode vroeg men aan Nelson welke reductor – een chemische stof die in een chemische reactie elektronen kan afstaan – hiervoor nodig was. Ze stuurde een lijst en de makers van de serie kozen aluminum mercury, gewoonweg omdat dit het gemakkelijkst uit te spreken was voor de acteurs. Het blijft fictie en de makers namen wat artistieke vrijheid. De blauwe meth die Walters handelsmerk wordt, zou in het echt gewoon kleurloos moeten zijn. Kleur is een teken van onzuiverheden in de productie en Walter staat juist bekend om zijn pure meth. Overigens is dat nog een puntje van kritiek. Als je methylamine bij P2P gooit, creëer je twee soorten moleculen, die een spiegelbeeld van elkaar zijn. Dit heet een enantiomeer (lees ook ‘ L-Methamphetamine – Illegal in the mirror ‘. Je krijgt een 50/50 mengsel, van de helft wordt je  high, met de andere helft kun je een verstopte neus vrijmaken. Daar heb je het verkoudheidsmedicijn dus weer. Walter noemt het enantiomeren probleem ook in de serie, maar hoe hij dan vervolgens toch pure meth weet te koken blijft een raadsel. Misschien heeft hij wel een simpele, goedkope en briljante manier gevonden om het op te lossen? Dat zou dan ook meteen de blauwe kleur kunnen verklaren. Géén kant-en-klaar recept Wie denkt dat de serie een gedetailleerd stappenplan levert om meth te maken heeft het mis. Methamfetamine is immers een zeer verslavende harddrug en dus illegaal. De DEA controleert het script en moet eerst goedkeuring geven voor dat het op tv komt. Overigens gaven ze ook advies: hoe de meth labs eruit zien (ze zijn er genoeg binnengevallen) en welke cruciale informatie over het kookproces moet worden weggelaten. Tv-series die gaan over criminaliteit en drugs kunnen controversieel zijn. ‘Zal het de jeugd negatief beïnvloeden? vroegen sommigen zich af. Volgens Nelson niet: “de levenstijl die Walter aanhoudt, verheerlijkt op geen enkele wijze de drugscultuur”. Zij legt uit in een  opiniestuk in Scientific American  dat ze het belangrijk vindt om de wetenschap goed weer te geven, omdat het de jeugd juist kan enthousiasmeren voor scheikunde. Zij merkt op dat mensen op blogs de experimenten en het gebruik van formules in detail analyseren. Zoals een scheikundeblogger, die onder de indruk is van de juistheid van de wetenschap, mooi verwoordt:  I hope that Breaking Bad continues to set a new standard in narco-entertainment. Via Studium Generale Utrecht.

Synopsis A Very Funny Picture by Federico Fellini In Italy, small-town newlyweds Wanda and Ivan Cavalli embark on their honeymoon in the big city of Rome. Ivan dutifully wants to keep appointments with family and church, but Wanda is only interested in meeting her favorite photo-strip star known as "The White Sheik. While Wanda impetuously sneaks away to locate the object of her affections, disconsolate Ivan tries his hardest to keep up appearances with the couple's relatives. Cast Crew Details Genres Director Producer Writers Cinematography Composer Studios Country Language Alternative Titles Der weiße Scheich, De Witte Sjeik Popular reviews More It's a risky gamble to make the first installment in the Cabiria Extended Universe films feature Giulietta Masina for only a single scene, and not really one that's constructed to show the best of her at that. None-the-less, Fellini comes out of the gate swinging for his freshman solo outing as a director. Here, already, he is the circus ring leader, the maestro of chaotic life, a wicked comedian of the absurd, transitioning from his past as a strip cartoonist effortlessly to motion and sound without losing any of his inherent sense of mayhem. What he has not yet fully developed is his deep pathos and sadness as this is a more kind-hearted, lenient dig at fandom fantasy clashing with… Fifth Federico Fellini (after Amarcord, 8 1/2, La Dolce Vita and Juliet of the Spirits) Fellinis first solo effort is a charming little tale of countryfolk getting more than they bargained for. The story is set in Rome, as a country bumpkin and his new bride come to the city to meet his relatives and take in the sights. The wife, however, has other ideas- she wants to meet the man of her dreams, the titular character of a photo-strip novel shes obsessed with. From this description, you may think the film is a satirical sendup of middle-class pretensions in the style of a Restoration comedy. While it does have some very funny moments, the film is tempered with a… As somebody who has, as a starry-eyed teenager, tried to meet an idol with fan art in hand and gotten her heart dashed to a million pieces by a rude encounter, I feel this movie. I like that Fellini doesnt judge his young bride for her obsessions. Nobody is ever trying to set her up for disappointment, in fact they empower her to such a degree shes like the dog that caught its tail. Im only disappointed this doesnt end with us seeing her in the fotoromanzo!   Charming leads, fun sets, great soundtrack as always. THE WHITE SHEIK is a delightfully charming little tale. A pulpy romance that plays with fantasy and reality in the context of a graceless marriage. I had a lot of fun with this one. Fellini doing situational comedy brought such a satisfying blend of farce and silent-movie flourishes to the screen, at times even feeling like Chaplin. If his first film VARIETY LIGHTS (1950) towed the line between somber neorealism and dreamy carnival, SHEIK avoids all trace of sadness and just goes for full-throttle adventure and entertainment. That's not to say the film is merely frivolous or lacking intelligence. You can see the auteur starting to explore his "Life is a dream" motif, along with the misleading line that separates… Federico Fellini's debut. I'm not sure people would still be watching this over-antic Purple Rose of Cairo prototype if it wasn't the first step on the way to one of the greatest careers in European cinema history, but its take on pop culture and female fandom is interestingly warm and sympathetic. Im devoting myself to getting into Fellini this year in honor of his 100th birthday this month and since its extremely overdue for me as an Italian. Fun fact: Giulietta Masinas character Cabiria from Nights of Cabiria appears in this! Recent reviews La ópera prima de Federico Fellini, a la vez, es quizá la más divertida de todas porque aquí no estaba aún el Fellini autor hablando sobre él mismo de sus inquietudes, deseos y demás. Esto es una película para entretener al público (dentro de los cánones de este cineasta, claro, no se piensen que esto es una película de Alfred Hitchcock. Cargada con un toque aventurero y humor, cuenta en la odisea que se convierte la luna de miel de una pareja en una Italia extremadamente conservadora-catolicista. Tiene también una doble lectura de sectas en lo que es el personaje que da título a la película muy interesante. I liked it! I was expecting Fellini to bore the cinephilia out of me, but it was like. A comedy! With a story! Even an interesting one. They couldn't act tho, but I guess it was part of the joke A lovely comedy – prototype for The Purple Rose of Cairo Im sure (Woody Allen could replace Leopoldo Trieste without changing a line nor tic) – and one that, in its little ways, does hint at the Fellini that would dominate European cinema in the decades to follow. The band that passes Ivan in his search – playing through one of Nino Rotas marches while themselves on the run – predicts the kind of street-level surrealism that will later pervade; Wandas wanderings into make-believe – and into the process of the making of make-believe – suggest both Amarcord and 8½ in turn. Though it is Giulietta Masina that emerges as by far the most memorable diversion. She has a such… Der erste Film, in dem Fellini alleinig Regie führte. Und dann gleich mit einem tollen Gastauftritt von seiner Frau und "La Strada" Hauptdarstellerin Giulietta Masina. Und offensichtlich auch ein kleines foreshadowing auf "Die Nächte der Cabiria" weil sie den gleichen Namen trägt. Aber auch sonst ein schöner und mitunter sehr witziger Film, der bereits viele typische Fellini-Elemente aufweist. Entertaining debut from one of the most iconic filmmakers. Funny and timeless story about how dreams and reality rarely go hand in hand. And how following your dreams can take to the bottomless pit. Also, Cabiria! There's a lot of Chaplin in Fellini's debut. It's light and fleet, but full of the things that will make his films distinctive going forward. The most interesting and surprising thing about this film is that it turns out to be chapter 1 in the Cabiria Cinematic Universe. Hell yeah. Stylistically its apparent this is Fellinis debut as the camera captures in a mix between Bertie and fundamental positioning, however the plot is a light comedic approach capturing the beauty of Rome. It lacks a depth in Fellinis later films except in the scene which features Cabiria, which makes me excited to finally see Nights of Cabiria. Pros: 1. The film is greatly shot, and its aesthetic appeal is also helped by the beauty of Roma. 2. The score, for the most part, perfectly encompasses the movie in a bouncy and light-hearted aura. 3. The humour is fantastically airy and witty as it stems from the general absurdity of the film. 4. There are great performances by Alberto Sordi (Fernando Rivoli - lo sceicco bianco) Brunella Bovo (Wanda Giardino Cavalli) and Leopoldo Trieste (Ivan Cavalli. 5. The pacing in this movie is utterly fantastic. Usually in movies with paper-thin plots, the plot is usually dragged on and stretched, giving the film a needlessly slow-paced feel, but this movie pulls off the pacing just right. 6. The ending… A comical yet very human story of the possible undesirable outcomes of getting to meet your heroes. I especially liked how Fellini balances reality with fantastical escapism, Wanda's initial enchantment as she gets closer to meeting the White Sheik is truly palpable as is the hysteria that ensues as a result of her spontaneous adventure, both conveyed with equal consideration and poignancy while keeping the tone light. Popular Lists More Random Movie Roulette Rules: Generate a number (from 1 to x) via: See how many number of films there are in the… A videoteca de Vera Fischer [Última atualização: 05/02/2020] A atriz Vera Fischer surpreendeu a ~comunidade cinéfila~ recentemente ao demonstrar toda a sua cinefilia (e amor….

Likable early Fellini told in a sprightly farcical vein, with good-natured jabs against hypocritical family honour, marital disharmony and the hokeyness of pulp kitsch.
The situations are a tad too low-key to work as premium farce, but the humanity and naturalness that are invested in the story and the characters, despite all tendencies to rely on stereotypes, render this pic highly watchable, if not as memorable as later films made by the master director.
And in an age when satire is often equated with a misanthropic attitude it's nice to witness a more empathic way to get one's knuckles rapped.
7 out of 10 pitying prostitutes.

Watch lo sceicco bianco en. YouTube. Watch lo sceicco bianco movie. Watch lo sceicco bianco restaurant. Watch lo sceicco bianco d.

 

Watch lo sceicco bianco vs. Soms kan het bijzonder moeilijk zijn om politici, staatsambtenaren of geestelijke leiders te laten zeggen wat ze in feite bedoelen. Ze laten nu eenmaal niet graag het achterste van hun tong zien. Eeuwig ontwijken van een rechtstreeks antwoord uit opportunisme en misleiding, je zou er soms je geduld bij inschieten. Net zoals de gemiddelde Israëlbasher die er als de kippen bij is om te beweren dat hij, ondanks zijn kritiek op Israël, “heel zeker geen antisemiet is”. Echter, na lang aandringen zal hij/zij je in één adem alle stereotiepe clichés en vooroordelen opsommen die er over Joden bestaan en al jaren de ronde doen. Blijf dus gerust aandringen, je wordt altijd voor je moeite ‘beloond. 😦 Hetzelfde gebeurde onlangs in een interview met de Egyptische geestelijke leider, sjeik Safwat Higazi, een adept van de Moslim Broederschap, die in Egypte te plak zwaait. Na wat zinloos geëmmer “ wij willen vrede “, “ Islam is vredelievend ” en meer van die flauwe kul die geen kat ernstig neemt, blijkt dat naarmate het gesprek vordert, het allemaal niks anders is dan zand in de ogen strooien, vooral bedoeld voor naïeve Westerse nuttige idioten. Op het einde is de sjeik zelfs zo vriendelijk om er nog een schep bovenop te doen, zeggende over de Moslim Broederschap:  “ Ja, de dag zal komen dat wij heersen over de wereld “. Ziezo, het floepte er uiteindelijk toch uit. Niet dat we dat al niet wisten, maar we horen het toch liever hardop zeggen. Het interview met de sjeik werd uitgezonden op de Egyptische zender Al-Kahera Wal-Nas TV op 14 augustus 2012. Vertaald door Memri TV naar het Engels, en naar het Nederlands door Hieronder een uittreksel: Interviewer: “In het tijdperk van de Moslim Broederschap – of het tijdperk van de Islamitische bewegingen – zullen er dan nieuwe frontlijnen worden geopend tegen Israël – met inbegrip van een Egyptisch front – met het doel om Jeruzalem de hoofdstad te maken van de “Verenigde Staten van de Arabieren? ” Safwat Higazi: “Het bevrijden van Palestina en het restaureren van de Verengde Staten van de Arabieren, hoeft niet noodzakelijk te gebeuren met wapens of door oorlog. Wij moslims, zijn niet oorlogszuchtig. Wij zoeken naar vrede. Wij willen krijgen wat ons rechtmatig toebehoort. ” Interviewer: “Hoe kan je verkrijgen ‘wat ons rechtmatig toebehoort van een land zoals Israël zonder oorlog? ” Safwat Higazi: “Ik heb niet gezegd dat ik zou nemen wat van mij is door vredevolle middelen. Ik heb gezegd dat dit mijn eerste keuze is. De eerste keuze van de moslims is vrede. Als het niet lukt op een vredevolle wijze, is er niets nog dat oorlog in de weg staat. Wij verwelkomen oorlog. ” Interviewer: “Hoe kan een voor vrede ijverende moslim zoals u, een fatwa afkondigen die zegt dat iedereen die op straat een Israëliër tegenkomt hem meteen moet doden? ” Safwat Higazi: “Als die Zionist tegen mij vecht, mijn land bezet en mensen doodt die mijn broeders zijn in land, religie en menselijkheid, dan wordt het oog om oog, tand om tand tegen om het even wie daar schuld aan heeft. ” Interviewer: “Wat is er dan met dat ‘ijveren voor vrede gebeurd? ” Safwat Higazi: “Wij hebben onze hand uitgestoken naar vrede maar ze werd afgewezen. Wat blijft er dan nog over voor ons om te doen? ” Interviewer: “Wanneer heeft u vrede aangeboden? ” Safwat Higazi: “Heeft Egypte dan geen vrede aangeboden in de afgelopen jaren? ” Interviewer: “Bent u voor of tegen de Camp David Akkoorden? ” Safwat Higazi: “Ik ben daar tegen. ” Interviewer: “Dan bent u toch tegen vrede? ” Safwat Higazi: “Helemaal niet. De vergelijking is helemaal verkeerd. ” Interviewer: “Zijn het dan niet de Camp David Akkoorden die vrede brachten? ” Safwat Higazi: “Die vergelijking is verkeerd…” Interviewer: “Asjeblieft, antwoord gewoon mijn vraag. Zijn het dan niet de Camp David Akkoorden die vrede brachten naar Egypte? ” Safwat Higazi: “Absoluut niet. Het was de oorlog van 1973 die vrede bracht. Indien Egypte die oorlog niet had gewonnen, was er gene vrede geweest. Hoe komt het anders dat er vóór de oorlog van 1973 geen vrede was? ” Interviewer: “Hoe is daar dan vrede uit voortgekomen? ” Safwat Higazi: “Door de Egyptische overwinning in de oorlog. ” Interviewer: “Door, wat betekent? ” Safwat Higazi: “De vrede is gekomen door de oorlog van 1973. Met het oversteken van het Suez kanaal, staken we over naar de vrede. Indien we het kanaal niet waren overgestoken, zou er geen vrede zijn geweest. ” […] “Eén van de grondbeginselen van de Moslim Broederschap, die nooit kunnen herzien worden, is het Islamitische Kalifaat en de wereldheerschappij. Jawel. De dag zal komen dat wij de meesters van de wereld zullen zijn. “ Commentaar van Elder of Ziyon op zijn blog: “Het lijkt alsof hij zegt dat die heimelijke aanval op Israël tijdens de Jom Kippoeroorlog van 1973, in feite een ‘vredesvoorstel was. En dat ‘Palestina geen onafhankelijke Islamitische staat is maar een deel vormt van het grotere ‘umma [“mijn land”. Maar de laatste zin vat het hoe dan ook allemaal netjes samen. ” [Orig. “It sound like he is saying that the sneak attack on Israel during Yom Kippur, 1973 was a peace offer. And that “Palestine” is not an independent Islamic state but part of the larger ‘umma (“my country. ”) But the last sentence pretty much sums it all up anyway. ”] Jom Kippoeroorlog, 6 oktober tot 25 oktober 1973. Op het plaatje: Israëlische tanks steken het Suezkanaal over en jaagt het verschrikte Egyptische leger voor zich uit. Het IDF stopte pas op nauwelijks 100 kilometer van de Egyptische hoofdstad Caïro en in het noorden op 40 kilomters van Damaskus, Syrië. De nederlaag van Egypte èn Syrië en vooral de “schande” was totaal. Israël veroverde de Sinaï op Egypte en consolideerde de Golan op Syrië die het reeds in 1967 had heroverd. Onze dappere sjeik Safwat Higazi heeft het altijd over de “gewonnen oorlog van 1973”. Het klopt dat in de eerste fase van de verrassingsoorlog tegen Israël, het Egyptische leger erin slaagde het Suezkanaal over te steken. Maar de sjeik ‘vergeet graag het vervolg en de uitkomst van de aanvalsoorlog te vertellen. Israël drong snel het Egyptische leger achteruit, stak het Suezkanaal over en het scheelde geen haar of het IDF had Caïro veroverd. Enkel onder druk van de VN moest Israël van dat plan afzien. Israël veroverde de Egyptische Sinaï en zal die pas veel later teruggeven aan Egypte na de Vredesakkoorden van Camp David in 1979. Ondanks die flinke nederlaag, blijft Egypte dit tot op vandaag als een overwinning verkopen. Rare jongens die Arabieren… [ bron.

Watch Lo sceicco blanco y negro. Watch lo sceicco bianco real. Watch lo sceicco bianco 2. Lo sceicco bianco watch online. "Our real lives are in our dreams, but sometimes dreams are a fatal abyss."
That line above is one of the most beautiful lines I've ever heard in any film. This 1951 comedy feature is free of Fellini's quintessential surrealist vision but filled with the delights of idiosyncratic imagery, genius comical precision, and indisputable humanity.
The film opens in Rome, where a newlywed small-town couple is vacationing on their honeymoon. While in Rome, the (very) young bride takes advantage of being near the location where a new film is being shot that stars The White Sheik, a popular film/serial/newspaper icon whom she is secretly infatuated with. While her husband is sleeping, she sneaks off to find the Sheik and give him a drawing she has made of him. Brunella Bovo, who plays the bride, is new to me, but she was absolutely entrancing in her innocence. Trieste's comic expressions are absolutely arresting. Sordi is hilarious as the Sheik, who is about as unromantic a romantic figure as you can imagine.

Nino Rota's first score for Fellini is a lot of fun and exceptionally carnivalesque. You can tell by the marriage of music and image that Fellini and Rota had a real treasured creative hit-off with this film, and as most know, Rota scored every Fellini film after "White Sheik" until his death in 1979. This great score has never been released in it's entirety, but the main title theme has appeared on many Rota compilations.
An absolutely adorable little film, which seems to have been regrettably ignored by the majority. It's one I will watch many times.

Watch Lo sceicco bianco. Watch Lo sceicco bianconeri. Watch lo sceicco bianco youtube.

• https://ameblo.jp/tamajigaku/entry-12574521411.html
• https://willam.blogia.com/2020/021101-full-hd-lo-sceicco-bianco-for-free-online-movie-bittorrent.php
• auri.blogia.com/2020/021102-lo-sceicco-bianco-watch-movie-without-sign-up-federico-fellini-without-registeri.php
• https://seesaawiki.jp/mebikuyu/d/Free%20Watch%20Lo%20sceicco%20bianco%20For%20Free%20Without%20Signing%20Up%20Comedy%20genres
• https://fuerzayhonor.blogia.com/2020/021101-lo-sceicco-bianco-watch-movie-for-free-imdb-id-tt0044000-full-length.php
• https://seesaawiki.jp/daretato/d/O%20Sheik%20Branco%20Download%20Movie%20Hd-720p%20gomovies%20Without%20Membership
• williamhilarioflores.blogia.com/2020/021101-free-movie-lo-sceicco-bianco-gostream-streaming-full-movie-online-free.php
• https://seesaawiki.jp/ganbata/d/Free%20Stream%20Lo%20sceicco%20bianco%20Without%20Sign%20Up%20putlockers%20Without%20Registering
• https://seesaawiki.jp/iburia/d/Watch%20Stream%20O%20Sheik%20Branco%20tamil%20No%20Sign%20Up%201952%20Streaming%20no%20sign%20up

 

//